Verscheyden litanien tot ghebruyck des catholijcken leghers
(1595)–Thomas Sailly–
AuteursrechtvrijHomo Dei creatura.
O Mensche, Godts createure,
Wien de doodt dreyght t'alder heure,
Hoe hebt ghy soo cleyne keure
Totter hoochster salicheyt?
Kendet ghy des hemels lusten;
O en sou niet anders dusten;
| |
[pagina 101]
| |
En voortaen wel laeten rusten
Al des weerels ydelheyt.
Wiest ghy oock des brandts tormenten;
Tfel ghequel der helsch serpenten;
Ghy sout anders tvleeschs talenten,
En lust brenghen onder voet.
Ende v sonden, sonder mate,
Door t'ghepeys woordt, ende date,
Met recht soude, eert werdt te late,
Wel beclaghen, met ootmoedt.
Sulck ist hemel-rijcks verblijden;
Der verdomde soo groot lijden
Dat de grootheyt van bee zijden,
Niet en can begrepen zijn.
Tot dat naer des doodts aentreden
De siel gae ter blijder vreden,
Oft tot der verdomder steden,
Onversien ter helscher pijn.
Als tvleesch werd naer tgraf gedraghen,
Waers den geest? Wien salment vraghen?
Of hy vreught heeft, ofte plaghen:
Van sulcks is seer cleyn ghewach.
Druck, en rauwe sietmen tooghen:
Dies, het goet moet al ghedooghen:
Tusschen vrienden nijdighe ooghen
Twist, en groot gheschil opstaen.
Doodt voor goede, doodt voor quade:
Maer hoe onghelijck van pade,
Volght daer naer, wt rechten rade,
D'eeuwigh leuen, ofte doodt.
Datmen doet het wtvaert singhen,
Dat de vrienden maeltijdt dringhen,
Dat en can al niet by bringhen
Is hyts dan onweerdich bloot
Penitentie dan te doene,
| |
[pagina 102]
| |
Dan te peysen van versoene,
Oft weerkeeren, oft vlucht coene,
Werdt voor den katijf al niet.
Die op wilt, salmen aftrecken;
Gheen afgrondt en sal hem decken;
Voor den Rechter moet al wecken:
Twerdt dan al van cleyn bediedt.
Hebt ghy Iesum niet ghepresen,
Nocht Maria dienst bewesen,
Nocht gheen voorspraeck wtghelesen,
T'uwe hulpe, en onderstandt:
Wiens bé sal dan t'misdaet breken?
Voor den ouertuyghden spreken?
Teghen dat strangh oordeel steken,
Als een goet verweerders handt?
Des paeys Enghels werder neuen.
Scheyende soo't staet gheschreuen,
En nochtans ghetuyghe gheuen,
Tot s'Rechters sententie.
Iae twelck harter werdt om hooren,
Al der creatueren tooren,
Sal dan met recht ouerstooren
D'arme conscientie.
Maer wt haer selfs boose wercken,
Sal sy haer ghetuyghen stercken:
Nachte en sal gheen onrecht mercken,
In des Rechters hardt ghemoet.
Dan sullen de helsche draken,
Soo veel anxt soo veel drucks maken,
Dat doort lijdens bitter smaken,
De siel dul werdt en verwoet.
Alsdan, van de goe versteken,
In haer slefs wanhopigh wreken,
Salt de siel daer al ombreken.
En ten afgrondt zijn versmoort.
| |
[pagina 103]
| |
Maer dan sulck schof werdt geschouen,
Dat sy blyue in s'vyandts honen;
Soo sprack Abraham van bouen,
Van hier, noch van daer men poordt.
Och! wat tonghe soudt vertellen?
Oft wat herte mocht vermellen;
Oft wie soude conden tellen,
Al die pijnen int ghemeyn?
Die bereydt zijn voor de quade;
Al bedeylt met goen berade,
Nae den heysch van elcks misdade:
Naer elcks sonden, groot oft cleyn.
Vier en conde, der tempeesten,
Sulfer, stanck der helscher beesten,
T'siel gheclagh, en tier, om tzeesten,
Is haers lijdens maer een zier.
Deeuwigh steruen, draecksche cladden,
Hongher, duyuels, en vuyl padden,
D'alder bitterste aen strijdts vadden,
Worptmen tot al d'ander vier.
Daer zijn soo wel doncker steden;
Pijnen van soo seldsaem zeden,
Dat de weerelt, met haer leden,
Niet en zijn ghelijckelijck.
Dits al niet eens weerdt te reken,
Nocht met recht by die gheleken:
Want dees dinghen cammen wtspreken,
Maer die sijn onsprekelijck.
Soo de blijdschap der vercooren,
En de vreught der Englen chooren,
Maer Godts maiesteyt al vooren,
En can niet vercondicht zijn.
Ghy sult claerlijck Godt aenschauwen,
Ghenieten met liefte, en trauwen;
Machtigh, wijs, vlie, sonder rauwen,
| |
[pagina 104]
| |
Blinckende, licht, vry, en sijn.
Daer ghy ws scheppers aensicht blije
Met ghebruyck sult altijdts sien,
Saligh hy wient sal gheschien,
Sulck aenschauwen, en gheluck.
Vant welck ghy noyt en sult scheyden;
Maer sult v altijdts vermeyden,
Sonder yet quaets te verbeyden:
Niemandt crijght daer leedt, of druck.
Daer zijn die schoon Englen choren:
Tschoon opsicht der wtuercoren:
T'leuen sonder doodts oorboren,
Noch selfs doodts memorie.
Maer verblijden, t'allen tijden:
Thooghst bedijden, vast bevrijden:
Al omrijden, sonder mijden,
In d'eeuwighe glorie.
Noyt en heeft dit oor vernomen;
Noyt en heeft sulcks oogh becomen:
Alleen die daer es gheclomen
Weet door het beproeuen soet.
Wat Godts heylighen daer bouen,
Vry van quaet, in s´hemels houen,
Nu besitten, en Godt louen,
Present Christo, int eeuwigh goet.
Als ick dit nv soo verconde,
Half aenrake en half vermonde,
Twelck soo salighe, als verdomde,
Soomen leeft, toecomen staet.
Laet ons, voortaen, wyser wesen:
En heyligh leuen wtlesen:
En met schreyen hier ghenesen
Al ons sonden, en misdaet.
Laet ons niet als beesten leuen,
Dat wy niet naer doodt en sneuen,
| |
[pagina 105]
| |
Door tormenten, claghen, beuen,
Int onlijdelijck ghepijn.
Laet ons nv verghif versoecken,
De doodt Christi zy ons boecken;
Ons bereyden t'allen hoecken,
Tot des hemels lustich schijn.
Siet: de weerelt gaet te niete,
Al haer schoonheyt, met verdriete,
Valt haer af; tijdt dat zijt liete:
Valsch, en snoo is haer verwaen.
Want sy brenght ten helschen dijcke:
Soo moet dan t'schoon hemelrijcke,
D'eeuwigh leuen, sonder wijcken,
Altijdts ons ter herten gaen.
Dat wy steruens verlicht werden;
En des hemels vreught interden;
En in Godt glorie anverden:
Want hy is ons salicheyt.
Wien alleen zy lof, ende eere:
Die ons liefde en weynich vermeere.
Dat wy hem hooghweerdich heere,
Louen inder eeuwicheyt. Amen.
|
|