Doe bleefs in mich

[p. 65]

Aafsjeid aan Zitterd

Miene waeg in de welt gòng oet van Dich,
Nao 's laeves vruid en leid.
Mit hart en zeel, en ummer-toe
Sjtòng ich veur Dich gereid.

Of 'ch dan al in de vraeme waar
En wied, wied van Dich weg,
Veur-goud* en ònverangerlik
Bleef ich aan Dich gehech.

Aan Dich, dien teures, diene Wal,
En aan die' minsjesjlaag;
Aan al waat awwerwets aan Dich
Zich ‘zittesj’ heisje maag.

Wie sjeif en kròmp miene waeg auch gòng,
Krits-krats, kròmp wie ein zich*
Mien harts-kompas bleef ummer-toe
Op 't heimatlandj gerich.

Loewt, es 'ch sjterf, mer gein klok veur mich,
Wo 'ch auch begrave waer,
Mer zèkt: ‘Al koum hae auch neit trök,
Hae haw zie' Zitterd gaer’.