Eerste verzen

[p. 193]

XVII.

Als twee jonge vogeltjes vlogen
Wij zingend door 't zingende bosch;
De stokoude pijnboomen bogen
Eerbiedig voor ons en bewogen
Hun schaduwen zacht op het mos.

‘Wat sjirpen de sijsjes en sjouwen
En schooien ze her en der?’
- ‘De jonge vogels gaan bouwen
En zeggen 't het woud aan, het grauwe:
Word wakker! De Mei is niet ver.’

De Mei is niet ver, Lief. Dan rusten
Wij uit in het wiegende woud
Onzer liedren van liefde en van ruste;
Dan hebben we er veilig-geruste
Ons beider stil nestje ook gebouwd.