Eerste verzen

[p. 115]

IV. Herfst.

[p. 117]

Gelijk een ruiter.

Gelijk een ruiter door zijn vurig paard
Wordt onverpoosd gevoerd van oord tot oord,
Zoo snelt het leven rustloos met ons voort
Naar 't doel welks kruinen 't oog maar niet ontwaart.

Verlangend heeft die ruiter vaak gestaard
Waar rust hem lokt aan koelen waterboord,
Waar liefde wenkt en roept met vleiend woord;
Maar 't teugloos ros rent steeds in vlugger vaart.

Doch eens komt die bekende - al kent hem géén -
Die levende onder menschen zonder naam,
Wiens koude mond maar eens den mond ons kust.

Daar wacht hij, grijpt den toom: ‘stijg af en rust!’...
Als kille graflucht waait der woorden aêm:
De ruiter zakt op 't steigrend ros ineen.