De evangelische triumph-wagen, by de welke de treffelijke daden des koninkx der glorie

[p. 432]

263. De Hel.

Wys: O Heyligh eeuwigh Godt.

MYn lieve Siel aenhoort
Een goedt vermanend' woort,
Laet ons ons niet begeeven,
Om dat wy sijn bekoort,
Door een bekooringhs soort,
Tot eene Sondigh leeven.
2. Want yder een wel weet,
Dat daer toe is bereet
Dat eeuwigh vier der Hellen,
Dat schrickelijke wreet,
En uytermaten heet,
Sal branden de rebellen.
3. Een plaets der duysternis,
Daer anders niet en is
Dan Solpher, Vier, Tempeeste,
Der tanden scharp gekris,
Geschrey van droeffenis,
Maer dit 's nogh niet het meeste.
4. De Duyvels obstinaet,
Met schroomelijk gelaet,
De menschen daer verveeren,
En uyt vergalden haet,
Met wreetheydt sonder maet,
Tyrannelijk tenteeren.
5. De worm die byster knaeght
Altijdt haer hardt doorsaeght,
Sy stadigh Godt vervloeken,
Maer Godt daer niet nae vraeght,
Want hy rechtvaerdigh plaeght,
Sy kunnen geen troost soeken.

[p. 433]

 

6. 't Is d'aldermeeste pijn,

 

Verschovelingh te sijn,

 

In alle eeuwigheeden,

 

Van 't Goddelijk aenschijn,

 

Om soo een kleyn termijn

 

Van 's Weerelts ydelheeden.

 

7. Mijn Siele nu wel aen,

 

Laet ons togh neerstigh gaen,

 

Met eenen kloeken moede,

 

Bekooringh wederstaen,

 

Om d' Helle te ontgaen,

 

Van sonden ons behoeden.

 

8. Ogh, eeuwigh duert soo langh,

 

Te sijn in Duyvels prangh,

 

Oft eeuwigh te verblyden

 

In 's Heemels soet gesangh,

 

De Weerelt gaet sijn gangh,

 

Laet ons de Weerelt myden.

 

9. O goedertieren Heer,

 

Brenght ons togh tot bekeer,

 

Tot een deughtsamer leeven,

 

Dat wy voortaen niet meer,

 

Van nu af, nimmermeer

 

Tot sonden ons begeeven.