Vernieuwingen

[p. 57]

XLVII

O Liefde, als gij hel brandt binnen de wanden
van 't hart, dan kent het geen verdrotenheid;
als gij zingt in ons, bewege' onze handen
in rustige rythmen van zekerheid.

Maar walmt uw schijnsel in ons dof, en laag
brandend, dan zoeken w' in gedroomde daden
heil; 't schelle woord en druk gebaar verraden
dat we in de liefde werden zwak en traag.

Roep haar o hart, elken dag in u wakker
en altijd wordt opnieuw het pad u licht:

ge kent den naaste en buigt u tot den makker
en kust zijn mond en streelt zijn aangezicht.

En als d'avond valt, hebt ge op den akker
als een getrouwe knecht uw werk verricht.