De sterren

[p. 1]

De sterren

De sterren - al die blauwe en witte kelken
Stralende aan het hemelveld omhooge:
Het kind, de dichter, met verrukte oogen
Zien z'opbloeien in d'avond en verwelken

Wanneer de morgen daagt. De denker speurt
De wetten na, die hun wentling regeeren;
Ziet ze opvlammen in de verste sfere' en
Langzaam vergaan, allengs al meer ontkleurd.

God lacht om d'eenen zoowel als om d'andren;
Van zijn troon ziet hij al die lichten aan,
Soms wil Hij iets in het Heelal verandren:

Dan schept Hij een paar sterren in zijn hand
En laat die vallen: een wereld verbrandt;
D'anderen wentlen voort langs d'oude baan.

Henriëtte Roland Holst-van der Schalk