De nieuwe geboort

[p. 36]

IX

Wij woonden in het land dat gij veracht.
Zijn wreedheid was ons zoet; ons wonk zijn vlakke
weg met gevlei van rozen; maar een zwakke
scheemring des harte' ontrustte ons dag en nacht.

Omwald met logen, worstelden wij zwaar.
Wij stegen smartlijk, tot na jaar en dag
de dam van verblinding onder ons lag
en wij een ander land werden gewaar.

Nog hing een flauwheid, zooals in het bosch
nog middag-hitte hangt, wanneer reeds koele
avondlucht-golven 't ope land omspoelen,
waar het hart donkert, en liet ons niet los.

Maar toen wij kwamen, waar het geslacht woont
rauwer van stem dan wij, teng'rer van leden
voelden wij in onze lange zwakheden
de wreede zelfzucht ruischen, die hen hoont.

[p. 37]

 

Nu vindt de morgen ons rustig geschaard

 

met de makkers die ons zwervers opnamen

 

om in bevrage' en blij beleeren samen

 

verder te komen op die groote vaart.

 

 

 

En een druk, wier wortels wij niet verstonden,

 

week toen de greep dier donk're hand ons won

 

eenvoudig ligt ons leven of 't begon:

 

mij daagt, wij hebben een nieuw hart gevonden.