Meiliederen en propaganda-verzen

[p. 3]

I. Meiliederen.

[p. 5]

Op den eersten Mei.

In de hutten en de sloppen der stegen
lagen wij neer en zwegen

en wachtten niets meer op aard;

wij hadden verleerd te hopen
want eeuwen waren verloopen,

sedert wij vreugde hadden ontwaard.

Wij wisten, vandaag bracht als morgen
armoê, getob en zorgen

en zwoegen zonder end

tot den dag, dat wij waren versleten,
dan kwam nood, bitter vrage’ om een bete -

en dan eindelijk het end.

De rijken spraken van boven:
God wil dit: gij moet hem loven,

't kan op aarde niet anders zijn;

en als zij zoo spraken, dachten
wij, of misschien duivelsche machten

haar schiepen tot onze pijn.

Maar een stem is opgekomen
en gezwollen in zoo machtige stroomen,

dat haar 't dofste hart kon verstaan:

‘O gij allen, bedrukte' en beroofden,
wat zij spraken tot gij het geloofde,

is een logen die zal vergaan.’

‘Wekt op uwe makkers, die slapen;
gaat op met uw recht als een wapen,

vereenigt u, eischt waar gij vraagt:

laat niet af, hoe men u ontmoedig' -
ik zeg u dat spoedig, spoedig

de dag der bevrijding daagt.’

Toen is een hoop boven mate
opgestaan in wie lang vergaten

te hopen, en heeft gebaard

moed en wil als nooit werd gevonden -
ziet ons aan: zoo beraden stonden

als wij, nooit mannen op aard.

[p. 6]

 

't Is nu 't getij, dat de weiden

 

zich in hun jong gras verblijden

 

en de bosschen in nieuw geblaart;

 

jong vee springt van louter vreugd-voelen

 

en vogels al kweelen, als koele

 

dagschemer nog hangt over d' aard.

 

 

 

Wij willen niet ellendiger wezen

 

dan de beesten van 't veld en elk wezen

 

dat tot de natuur hoort als wij;

 

wij willen met allen deelen

 

in de vreugd-van-te-zijn, die de vele

 

leef-jaren rijk maakt en blij.

 

 

 

Wij willen vrij zijn, ademen, zonder

 

ons te krommen onder zorg als onder

 

een ijzeren band die ons bindt;

 

wij willen meer kennen op aarde

 

dan 't gezwoeg en de smart waar we op staarden

 

tot onze oogen waren verblind.

 

 

 

Strijdt met ons, o makkers, voor 't komen der tijden

 

dat geen man en geen vrouw van de aarde zal scheiden

 

zonder vreugde's lach te hebben verstaan,

 

uit den wil dien wij kweeken, groeien de daden,

 

ons werk en ons voelen vormen de zaden

 

waaruit zal opbloeien het blijde bestaan.

 

 

 

(1897).