De loop is bijna volbracht

[p. 2]

[p. 7]

[De loop is bijna volbracht]

DE loop is bijna volbracht,
de haven komt eindlijk in zicht,
licht valt nog over mijn pad,
maar het is avondlicht,
koel, kleurloos en grijs.
Bijna is uitgezongen
de op en neer golvende wijs
met haar krachtige modulaties
van extatische vreugde en pijn;
nu moet zij leeren met gratie
gedempt-weemoedig te zijn;
zooals men hoort in de bergen
versterven een verre fluit,
zoo bloeien de klanken en verwen
van het hart nu gaandeweg uit.
Maar nog altijd kan het niet zwijgen,
zoo min als geheel zwijgt de wind,
als tusschen de takken en twijgen
de avondsterre te stijgen
aan den klaren hemel begint,
of als gansch zwijgt het ruischen der golven
als de ebbe haar laagste punt
bereikt heeft en straks weder wint
de stijgende vloed en de branding

[p. 8]

 

de golve', in de diepte bedolven

 

opstuwt, rumoerig en blind.

 

 

 

In het rijk, waar ik intrad als kind

 

en waar straks, naar ik hoop, ook de Maaier

 

mij rustig gelaten vindt,

 

wil ik nog even verwijlen

 

om in het wegstervende licht

 

de kruidige en zoete geuren

 

en de verflauwende kleuren

 

te verweve' in een laatste gedicht.