Overpeinzingen van een bramenzoeker

[p. 7]

Inleiding

Gelijk in den herfst de kleuren der natuur dieper worden en nochtans ijler dan in de lente, zoo verschijnen voor den dichter, wanneer zijn hart geleerd heeft enkel de wijsheid der liefde te verlangen, de dingen dezer wereld in een gloed, donker en toch lichtend, dien de dorst zijner jonge droomen, zijn begeerte naar de verrukkingen van klank en beeld en kleur voor hem verborgen hielden. Waar zijn geest, dwalend en zoekend, het eenzaamst is, daar ontwaart hij een kleinen straal en over al het land voor zijn oogen, over al wat er leeft valt een licht verder dan de zon geboren. Slechts weinigen kunnen hiervan spreken, weinigen immers hebben geleerd zoo luttel maar zoo zuiver te verlangen, en ook hebben weinigen de gave te spreken wanneer die wijsheid hun wordt gegeven. En wie de woorden kunnen vinden zal men in de drukte der stad niet hooren. In deze Mijmeringen is het een bramenzoeker die de stilste woorden van zijn hart spreekt. Bramen heeft hij niet gezameld, want hij kon deze vruchten, hoe prachtig ook voor het oog,

[p. 8]

hoe smakelijk voor den mond, ongerept aan de twijgen laten omdat een ruime herinnering of een genaderijke gedachte in zijn oogen de schittering had ontstoken waar doorheen hij zien kon de waarheid van vrucht en blad, konijn en vogel. Waarom zou men nemen als het aanschouwen genoeg is? waarom begeeren als men, in aandacht, rust en vreugde ontvangt? Hij was een wijsgeer die van ieder der dingen welke hij op zijn zonnige wandelingen aanzag de zelfstandigheid erkende, een wezen gelijk hij zelf; en ook was hij een romantische wijsgeer die geloofde aan de broederschap van al die wezens, de ware broederschap die bestaat voor dengeen die allen zelf een broeder is.

Hoezeer de bramenzoeker dit is kan men lezen in zijn beschouwing van den hond. Ik heb vele honden gekend en vele hondenvrienden, en ik weet maar één die over dieren nog liefelijker dacht. Dit stukje is een kleinood voor dierenvrienden, die er waarlijk den hond, welke zijn baas zulke gedachte schonk, wel dankbaar voor mogen zijn.

En het was geen wonder dat hij, wien de

[p. 9]

ruimten geopend werden waarin hij de beminnelijkheid van zijn medeschepselen ontwaarde, de goede taal vond; zoo hooger het hart wordt geheven zoo zuiverder gaat het rythme in de taal die het spreekt.

Gelukkig dat Palladium deze Mijmeringen, die verspreid onder pseudoniem verschenen, uitgeeft; zij worden aldus bewaard voor een lezer die in een stil uur naar een liefelijke wijsheid verlangt.

Arthur van Schendel.