Verzamelde werken. Deel 2. Verzamelde gedichten. Deel 2. De wilde kim. Een winter aan zee. Onderweg. Tegen de wereld. In ballingschap

[p. 179]

De zwerver en de lente I

Achter mijn oogen
sta ik gevangen -
wijkende jubelt verlangen
zonder meêdoogen.

Waar kan ik heengaan?
't is om het even -
maar niet dit leven
buiten den dood.
Bloemen-omwemeld
moet ik onthemeld
staan, en alleen staan,
aan de alom bloeiende wrake bloot.

Mij kwelt de smerte
der dorre bladen,
die langs de paden
nog over zijn...
bloeiende vlagen
doen hen opjagen;
tot in mijn herte
ritselt hun pijn.

Wee mij, gevangen
en geen ontkomen;
door nieuwe droomen
aan de oude nood
overgeleverd
in bloemen gekneveld...
nog roept verlangen
van uit den dood.

[p. 180]

 

Hoe dwong deez' dwang van

 

bloeien en welken

 

mij toch weer telken-

 

maal waar ik dacht

 

uitweg te vinden?

 

de bloesemwinden

 

zongen een zang van

 

te wreede macht.

 

 

 

Heeft mij ooit zwerven

 

hiervan ontheven?

 

Binnen dit leven

 

dwong mij die nood.

 

Achter mijn oogen

 

machtloos bewogen

 

sta ik te sterven

 

ver van den dood.

[p. 181]

II

Wat is den dood er aan gelegen
of ik mijn arm zelf werp in de bloemen neer?
Er bleef geen uitweg meer:
bijna te weenen wankel ik de wegen
langs, en de dag is over, en het gaat
ten avond, maar waar zal 'k mijn angst versteken?
De branding van het leven hangt te breken
uit alle heemlen en in mijn gelaat
brijzlen mijn oogen open, en mijn herte
komt weerloos en gelijk een wonde bloot...
De bloesemwind waait uit het avondrood
en tot mij in en door mij naar de verten
achter mij waar het opgaan van de maan
al staat te wachten...
O, nu de dagen tot ver in de nachten
zweven en zwenken, waarheen zal ik gaan,
waarheen ontkomen
nu dit ontbloeien mij al zingen doet
boven mijn angst uit, en mijn bloed
door de weeromvlaag van verloren droomen
bevlogen, rilt van de zalige pijn
van weer tot lust te zijn verraden...
o, het geweld dezer genade
van weer verloren en verrukt te zijn!
o, deze liefde van te leven
uit het verlangen naar den dood...
een vogel jubelt uit het avondrood...
Mijn hart, mijn hart, waarheen ons te begeven?

1917.