Verzamelde werken. Deel 2. Verzamelde gedichten. Deel 2. De wilde kim. Een winter aan zee. Onderweg. Tegen de wereld. In ballingschap

[p. 127]

Een pelgrim

Vergeelde plooien in den looden dooi der wolken,
en overal een doodstil voorgevoel van sneeuwen:
late genade dalende uit doorleden eeuwen
over dit zeegehucht,
waar van voormalige nederlagen en ontvolken
een ingeslapen nageslacht nog bleef en huist -
in de' ouden avondval nergens meer een gerucht,
slechts als de zee een wijle druischt
of uit het duin een kreet roept van verdoolde meeuwen.

Vergeefsch nadruischen en naroep vergeefs verklonken
voor wie in moede droomlooze armoe zijn gedoken;
het zwijgend oordeel werd te lang al her voltrokken
over hun ondergang,
en dezen weten het niet meer. Voor 't winterdonker
valt met gedempten slag een laatste deur in 't slot;
en door de lucht onder den dooven wolkenhang
zweeft over hun voleindigd lot
het goede sterven neder nu in dichte vlokken.

*

[p. 128]

 

Na uren sneeuw lag over dorp en ommestreken

 

van een verloren en vergeten rijk de wade.

 

Toen, wijl er sterren kwamen boven de genade

 

van de brekende lucht,

 

kwam van dat deel van 't voorgeslacht, dat, uitgeweken,

 

aan het voormalige en zijn doem ontkomen was,

 

een late nazaat naar dat ingesneeuwd gehucht

 

(waarvan hij in den vreemde las)

 

moe en verwonderd door den diepen sneeuwval waden.

 

 

 

Macht, bij een nieuw en luid volk overzee verkregen,

 

noch lusten konden ooit dien diepen droom bedwelmen

 

van zijn dood volk, en eindlijk nam een overwelmend

 

oud heimwee overhand,

 

koos zee met hem, en landde, en trok hem de heirwegen

 

terug naar deze paden, tot op dit laat uur

 

hij in die herberg kwam, en zat aan den haardkant,

 

en zag, dommelend bij doovend vuur,

 

gelaten, eens gevat in het klaar staal van helmen.

 

 

 

En handen, eens voor zwaarden, doch leeg nu neerhangend

 

tusschen de knieën; het was stil, alleen meermalen

 

was er een moe verroeren, een zwaar ademhalen

 

van een gedokene -

 

Zwaar werd hij zelve van oververmoeid verlangen;

 

waarnaar? waartoe nog? wat had hem naar hier gebracht?

 

droom, ongedroomd hier, dan door hem, verstokene

 

van hun verdooving, in de nacht

 

kleumend bij 't uitgaand vuur en de assche der verhalen.

 

 

[p. 129]

 

‘Waar trotsche macht stortte in 't stug puin van hunlichamen,

 

vlood het voortvluchtig wezen om arm onderkomen

 

naar zulke als ik voor het zieltogen van zijn droomen,’

 

zoo dacht hij, en stond op,

 

en zei goenacht, en hoorde nauwlijks dof gestamel,

 

en stak het kort stuk kaars aan in de kandelaar

 

die voor hem klaar stond, en beklom de krakende trap,

 

en liep een gang ten einde, naar

 

de kamer, die hij voor den nacht daar had genomen.

Maart, 1930.