Stilte, woedende trompet

[p. 30]

Zomerconstellatie
(legende)

Waar onder de koperen helm
Van de zon, de slapende krijger
Paarden van purper het laatste
Groen van hun schaduw graasden

(De zee sloot haar tienduizend ogen
En schepen verdwenen brandend
Achter haar bloemzware wimpers
Een spoor van briljanten nalatend)

Ging hij in een zuil van wit licht
Vlinders van vlammen zaaiend
Over de schedelstad
Met haar zwijgend gebit van ramen

De mannen stonden op straat
Nauwkeurig en definitief
Als een worp pokerstenen;
Er was een stomme muziek

Van scharen en linealen
De brandpunten van de ellipsen
Zochten elkaar in een roes
Van exacte wanhoop te naderen

Het grote rad lag verkoold
Aan de voet van de troon, de sultan
Dacht in een hardstenen droom
Aan zijn andere eendere zoon

Hij nam de hem ring van de hand:
Getallen ontbrandden als vingers
Namen van zijn omschrijvend
Tegen een hemel van waanzin

[p. 31]

 

Een geur van zout en van Troje

 

Deed de vazallen ontwaken

 

Blauwe metalen maskers

 

Met ogen als kogelgaten

 

 

 

Maar het licht, in concentrische cirkels

 

Trok als een schijnwerper samen

 

Waar onder een wolkloze boom

 

De leeuw en het meisje paarden