Met twee maten

Licht

Ginds zijt gij en uw mond houdt vuur,
en de dagen rennen in witte kleren,
en witter dan wit is het middaguur
waarin de lichtvogels uw lijf omscheren.

[p. 205]

 

Gij houdt uw leven staande aan de muur

 

van gloed, gij doet de winden keren

 

rondom uw middelpunt; wit en azuur

 

laat gij de tijd in u zichzelf verteren.

 

 

 

Voetsporen naar de nacht, de gouden prenten

 

der stilte gaan met u de schemer door;

 

de bomen wachten tot gij hen bereikt

 

om op hun duisternis het licht te enten

 

dat tot vergetelheid in u bevroor

 

en thans uw leden als een mist ontwijkt.