Met twee maten

Het gericht

De klok regeert de kamer,
monotone wetten
murmelen in den avond,
niemand kan zijn regelen verzetten,
niemand wordt hier doorgelaten.

Vandaag ben ik beschuldigd,
van avond lig ik voor 't gericht.
Stilte in de zalen,
alleen het ademhalen
van de kast, een moeder die mij ziet.

Wind en regen buiten
pleiten en verdedigen,
wind en regen buiten
pleiten en omsluiten
den rechter met hun redenen.

[p. 200]

 

Rinkelend verschrikken

 

minuten, minuten;

 

uren hijgen voort

 

en vier muren klagen

 

om een enkel woord

 

van vergeven vóór den morgen,

 

om een antwoord van vergeven,

 

om een antwoord vóór den morgen.