Met twee maten

Daar scheert door de verlatenheid der eeuw

Daar scheert door de verlatenheid der eeuw
een zwerm van angsten en een hese schreeuw
kantelt gerafeld neder op den ruin,
die blind en briesend op het brokkelig puin
van den ineengestorten dag staat in den tuin.
Hij schudt de flarden hemel uit zijn haar,
klauwt de gevallen sterren uit elkaar
en maalt de zonnen tot een vuurgruis klein.
In hem verenigt heel 't heelal zijn pijn
en alle marteling van moord en muiter.
Hij spert den muil en, in een bloedfontein,
verstikt de kreet naar den verloren ruiter.