Met twee maten

[p. 190]

Vervreemding

Ik werd van ver en alle dagen word
ik maar van verder en bekijk de muren.
Hoe lang zal mij dat verder worden blijven duren?
Hoe kan ik nog intenser naar de stenen turen?
Ik kan er toch niet binnen gaan!
Daar schijnt de zon en nu kom ik weer aan,
ik keer terug, voel me in mijn kleren staan,
maar weer omzijgt die leegte me en nauw weet
ik verder weg me, dan waar ik alleen vergeet.