Met twee maten

[p. 173]

De vijand

Mijn vijand ziet mij aan:
Hij zegt, waar is uw Heere?
Maar hoe kan hij verstaan
Zolang hij naar mij kijkt,
Dat heel de wereld reeds
Het veld is uwer rozen,
En ik een wortel ben
Waar winter niet uit wijkt.

Mijn vijand keert zich af:
Terstond zie ik zijn handen,
Zijn schouders en zijn hoofd
Met ranken overstrooid -
Hij die u niet herkent
Gaat lachend door uw lente,
Hij die uw zomer ziet
Blijft wachten, onontdooid.