Met twee maten

Het stenen kindje

Buiten de herberg waar we bleven
In 't oude stadje aan de Rijn
Begon des nachts muziek te beven.
Wij zetten ons, achter 't gordijn,
Met kandelaars op het kozijn:
Reizende muzikanten waren
Aan 't spelen op 't besneeuwde plein,
En bij hen stond een kind te staren -

Maar toen ik nader acht ging geven,
Was het de stenen cherubijn
Die zich, als smeltend losgeheven,
Had vrij gemaakt van de fontein -

[p. 171]

 

De fluit hief in het maanlicht zijn

 

Roep tussen rits'lende gitaren

 

En zwol terug in het refrein -

 

Het kind begon mij aan te staren -

 

 

 

Toen kwam het naar mijn venster zweven:

 

Ik voelde hoe zijn naakt en klein

 

Lichaam dicht aan mijn borst gedreven

 

Sidderde van ontspannen pijn -

 

Er trilde langs mijn wang een rein

 

Koud kindermondje, en in mijn haren

 

Woelde zijn handje - O moeder mijn,

 

Smeekte 't, en bleef mistroostig staren -

 

 

 

O zoontje in me, o woord ongeschreven,

 

O vleesloze, o kon ik u baren -

 

De nood van ongeboren leven

 

Wreekt gij met dit verwijtend staren.