Met twee maten

(1956)–Paul Rodenko– rechtenstatus


Einde Eenzaam en wild, koud en hartstochtelijk - is dit de zee nog? In welk laatste teken van de voortijden, het onstuimig rijk van blinkend, ledig en oneindig licht kwamen de waatren? Eenzaam zijn de kusten: de dromen van de volkren zijn verstreken; gelijk een bekken, klinkend ten gericht, luiden de wateren, gekomen zijnde tegen de wereld; uit het steile westen vanaf de weringen der doden, wordt het voorspel van de harpen van het einde
[pagina 166]
hartstochtelijk en eenzaam, wild en koud, ingezet. De grote stervenden komen als zich dit ruisen op hun inkeer stort, roepende naar de steden, en zij worden tegen het wilde westen waargenomen op den omgang van muren: groot en oud en wijzende naar de geheimenis des ondergangs. De voerders onzer woorden hadden een naam, doch dezen hebben géén naam, zijnde bazuinen, over al wat is doende de schaduwen van wat geweest is, gelijk de nacht der nachten, vóór de komst van de gelaten uit het woord des geestes, die zullen starend juublen boven ons; koud en hartstochtelijk en wild en eenzaam.