Met twee maten

[p. 157]

Verraadt mij niet, zwevende kleine stemmen

Verraadt mij niet, zwevende kleine stemmen
Die onvermoeibaar om mij gonst en trilt,
Het is alsof gij mij iets zeggen wilt
En tracht mij in uw klanken vast te klemmen.

Ik vrees u - want gij zijt niet goed of mild -
Maar heb geen macht die uw geruis kan stremmen;
Toch soms geschiedt het dat ge opeens verstilt
En vissen lijkt die onder water zwemmen.

Ik denk dat uw geluid aan mij zich voedt,
Dat ik u zoemend maak en u doe zweven
En dat ge meer van mij weet dan 'k vermoed;
Mijn wezen schijnt voorgoed uiteengedreven
Tot een verward maar duizendstemmig leven
En elke stem verzadigd van mijn bloed.