Met twee maten

Ik keer mij toe en mijn gezicht

Ik keer mij toe en mijn gezicht
is overstroomd van dit ontmoeten,
mijn opgaande ogen zijn gezwicht
om al wat zij verduren moeten.

Hen siddering van vluchtig vuur,
o haren mantel om mijn leden,
loopt pijnend zonder rust of duur
van af mijn schouders naar beneden.

Mijn hart hangt pover in den nacht
van borst en angstig ademhalen
en klopt nadrukkelijk en zijn jacht
is overstelpend telken male.

En luisterend naar mij zelve heen
heb ik een vreemde stem vernomen,
zoals de woorden een voor een
over mijn doffe lippen komen.