Met twee maten

Hooglied

Beef nu in het diepste van je schoot;
bloos mijn dier en neurie afgezonderd.
Al je doen een droom en jij verwonderd:
alle daad heeft reeds een deelgenoot.

Bloos en beef en neurie. Over dood;
over wee en wéér een wordend wonder,
rek ik mij en zing de borstkas ronder:
Dichters worden slechts in liedren groot.

Blinde buik, in ù breekt dit verzet;
vruchtbaarheid, nú buigt voor blinde wet,
die zich op geen wetswoord wou bezinnen.

Alle worstling schreit úw overwinnen,
leven, dat mij wéér met al de zinnen,
zonder zin tot heller zingen zet.