Met twee maten

Het rusthuis

Heimlijk, achter haag en bomenrij,
Kruipt het stervend leven hier voorbij: -
Vroom, in zoet gedroom, en zorgenvrij
Door de vree van 't laatste herfstgetij,
Of ten eind verkwist in klein beklag
En verdwaasd getwist van dag aan dag.

Maar allengs, weerstrevend of gedwee,
Drijft het op de stroom der diepte mee: -
Waar geen bee vol deemoed meer vermag
Noch de starre waan van 't bang ontzag,
Waar de lach bezweek en ook 't geween,
Blijft elk wezen met zichzelf alleen.

[p. 53]

 

Wie zo zwaar gebogen zwijgend gaan

 

Einden dra dit schimmig nabestaan: -

 

Geesten van vergeten vreugde en wee

 

Op een eiland, stil in woeste zee;

 

Spoken van wat waarheid was of scheen,

 

Eenmaal, ver in 't onbestemd voorheen.