Met twee maten

[p. 46]

Gaston Burssens

Uit: Elegie

Gij hebt gezegd dat sterven moeilijk is
Gij hebt gevraagd of het nog lang zou duren
Gij hebt gemeend dat uwe laatste uren
Zouden vervloeien met de duisternis
In eenzaamheid van goudbehangen muren

Maar neen 't was alles klaar en lichtdoordrongen
Zoals gij immer wenste dat het was
De zon scheen op uw aangezicht van was
En op uw bed en op het helder waterglas
Waarvan de prismakleuren in sordino zongen

Gij hebt zo heerlijk mij gezeid
Bij u te blijven tot de laatste stonde
En in uw blik lag toen een zacht verwijt
Dat ik u niet heb liefgehad te allen tijd
Zoals gij mij te aller stonde
En dit verwijt laat mij niet veel respijt

Al hebt gij nooit verlangd dat ik meer van u hield
Dan ik het heb gedaan
Alleen begrijpt men niet vóór wat men heeft vernield
Dat men nog stom kan staan
Stom vóór het reddeloos verleden
Stom als het leed dat gij hebt doorgeleden