Met twee maten

Twee doden

De stormwind bracht in het westergloren
den dag ten onder en brandend om;
zij, in de woeste duinen verloren,
zongen een lied van Elysium.

Waar is het lied en de weg, dien zij traden?
De wind deed hun stem en hun spoor vergaan;
zij hebben elkanders droom verraden,
zij lieten elkander den wrok van een waan;

[p. 36]

 

de lege duinen zijn zonder paden:

 

zij kwamen nooit bij de golven aan.

 

 

 

Hoevele jaren bloeiden en dorden

 

over dit eenzaam kustgebied?

 

Zij zijn een oud verhaal geworden

 

van mij aan mijzelven en anders niet:

 

een val van den wind in de bladerenhorden,

 

en langs de golven een somber lied.

 

 

 

Ik kwam alleen aan het strand en de golven -

 

het westergloren is voorbij;

 

de nacht waait duister, ik ga en luister

 

naar het eenzame tij,

 

en denk aan een graf in mijn hart gedolven

 

en aan twee doden, zij aan zij.