Met twee maten

Aanvaarding

Toen ik jong was, bestond ik in vormen
Van het leven, dat komen zou:
Een vervoerend de wereld doorstormen,
Een lied en een eindlijke vrouw.

Het is bij dromen gebleven,
Ik heb, wat een ander ontsteelt
Aan het immer weerbarstige leven,
Slechts als mogelijkheden verbeeld.

[p. 30]

 

Want ik wist door een keuze verloren

 

Ieder ander verlokkend bestaan.

 

Ik heb dan ook niets verkoren,

 

Maar het leven is voortgegaan.

 

 

 

En het eind, dat ik wilde ontvluchten,

 

Is den aanvang gelijk, dien het had:

 

Onder Hollandse regenluchten,

 

In een kleine Hollandse stad.

 

 

 

Ingelijfd bij de bedaarden

 

Wordt het hart, dat geen tegenstand bood.

 

Men begint met het leven te aanvaarden

 

En eindlijk aanvaardt men den dood.