Al de gedichten

[p. 163]

Sneyssens

AFGRIJSELIK! In den valen sching van 't zwartgestreepte westen

en onder donkeren vlagenzwangeren hemel

ijlt wanhopig een vlucht voorbij en jagend achtervolgen,

en noodgehuil en zegekreet en staalklang

verdooven klacht en rochel der gesmeierde gewonden.

O wanhoop! Deze vlucht waar stalen ruiters

in kerven, het is Gent dat vlucht, der Vrijheid laatste hope!

Het zwaait een hand de gentsche Klauwaardsvane,

het roept een stemme door 't gehuil: ‘Wie helpt de goede poorters

hun vrouwen en hun kinders wederzien?

Gent! Al die meêdoen hier! Gent, Gent!’ De vlucht splijt rond een molen,

die reusig spook in 't wordend donker rijst,

golft ijlend links en rechts voorbij. De ruiters stormen. Dol,

blind, ijselik botsen zij op vijftig speren.

Tien peerden storten. Steigrend woelt de schare. Razend krielt

een worsteling rondom den molenwal.

Uitzinnig sert die wederstand de zegedronken ruiters.

[p. 164]

 

Door 't blixemen van zijn gonsend zweerd omgeven,

 

almachtig staaft de vaanderik van Gent den wederstand,

 

en kerft en kerft, en peerd en peerdegast

 

stort neêr. De lijken stapelen in het rond hoop over hoop.

 

Maar overmacht verplettert heldenmoed.

 

En op een bloedigen lijkenwal daar staat in 't vale tweelicht

 

de vaanderik aleen en blixemt voorts,

 

pal. ‘Geeft u over’ schreeuwt men. ‘Gent’ juicht hij en splijt een ruiter.

 

Het hagelt zweerden op hem. ‘Geeft u over!

 

- Gent!’ juicht hij en zijn weêrlicht snijdt drie ruiters door den stormhoed,

 

en steigerend wijkt de stormloop. Huiverend schudt

 

de vaandrik zijne linker hand. Zij valt. Een bloedstraal speerst.

 

Maar bloedig sluit zijn arm 't gescheurde vaandel.

 

‘Geeft over’ schreeuwt men. ‘Gent’ huilt hij, en bleek en zwijmelend staat hij

 

in 't bloedig wederlichten van zijn zweerd,

 

afgrijselik schoon. Een nieuwe storm behagelt hem met zweerden,

 

maar wijkt gekneusd en steigerend terug.

 

‘Geeft over’ schreeuwt men. ‘Gent’ huilt hij en zwaait een bloedige scherve,

 

maar stort doorkorven op den lijkenhoop.

 

‘Geeft over’ schreeuwt men. ‘Gent’ zucht hij en wanhopig zich rechtend

 

kwetst hij een ruiter met des vaandels punt,

 

bezwijmt en zieltoogt, krampachtig des vaandels flarden grijpend,

 

zucht nog eens ‘Gent,’ spuigt bloed en sterft. En zidderend,

 

de zweerden neder, stil en stom bewonderen hem de ruiters...

 

De vlucht verdwijnt in 't donkeren van de verte. -

 

Ei! Kynegyros, ween van spijt, en werp uw kroon naar Sneyssens!