|
| |
| |
| |
Keyser Otto Den derden, En Galdrada. Bly-eynde-spel Derde deel.
Eerste bedriif.
Keyser Otto. Octavio.
Octavio beziet, schijn ick de Heremijt?
Zeer wel, mijn Heer, het schijnt dat ghy hem selven zijt.
Keer gy na 'tHof om daer de Kluysnaer t'onderhouwen.
Wat doen de Mannen niet uyt liefde tot de Vrouwen.
Een Keyser in dit kleedt? 'k begheef my in de kluys,
En acht het waerder als mijn Keyserlijcke huys,
Mits ick Galdrada zal nu luckelijck beooghen,
Wiens passy heeft mijn hert en ziele opghetooghen,
In rasernijs ghewoel. Gheluckigher ick acht
Dit kluysken als mijn Hof vol Keyserlijcke pracht.
Nu zult ghy Otto zien uw' zielens Afgoddinne.
Nu zult ghy Otto zien uw' herts en gheests Santinne.
Nu zult ghy Otto zien Toscanens paragon.
Nu zult ghy Otto zien de Werelts Phenix zon:
En stelen uyt heur ooghen 'tvoedtsel uwes herte,
Verzoeten zult ghy nu uw' lang gheleden smerte.
Verschrickt u, Otto, niet als ghy Galdraed ghemoet;
Maer valt de Enghel-vrou ghebuyghsaemlijck te voet:
En offert aen de Nimph' uw Scepter en uw' Kroone,
Om smaken 'tzoetste zoet van die verweende schoone.
Daer rijst Auroraes licht. Nu Liefde toont uw' kracht:
Vermoghen reden niet, betoont uw' Godheyds macht.
| |
| |
Galdrada,
Zijt hertelijck ghegroet mijn Heer.
Lang heb ick u ghemist: waerom quaemt ghy niet eer?
't Was yet bezonders, Heer, 'tgheen my mijn komst beletten.
Galdrada rust u, lief, wilt u wat neder zetten.
Ghy hertlijck welkom zijt.
Mijn Heer met uwe gift heb ick my zeer verblijd,
'k Bedanck uw' dienstelijck: mijn Vader my die brochte.
uyt trouwe liefd' tot u, ick u daermeed' bedochte.
De spieghel van ons zelven ick daer in bevin.
Het is mijn lief, de gift is nae u wensch en zin.
't Mocht niet bequamer zijn, om zien het mensch'lijck ende,
Zo dat ick door die spieghel recht mijn nietheyt kende.
De kennis onzes nietheyd is een groote zaeck.
En door de kennis, Heer, ick erenst'lijcke haeck,
De tytelijcke doent veel min als niet te achten,
Dies ick uw' spieghel houde stadich in ghedachten.
Ootmoed'lijck ick u danck, zy komt my nu te pas,
Mits ick onlangs gheleen zeer aenghevochten was.
Ick zal't, mijn Heere, zegghen:
De Keyser Otto heeft my doen te voren legghen
Ontuchtelijcke lust, en moeyelijck gheterght.
't Is wonder dat de Keyser u dat heeft gheverght.
De Princen huydensdaegs verliesen schaemt en eere.
Spreeckt zo Galdrada niet van uwen Prins en Heere.
Zo my mijn Prins misdoet?
't En mach niet zijn ghezeyd?
Waerom? zo my mijn Prins ontucht te vooren leyd.
De Princen Goden zijn, en Heere dezer aerde.
De eer-vergheten Prince acht ick gans niet waerde:
“Want de Princen zelven breken Godes Wet,
En om die t'onderhouden zijn zy, Heer, ghezet.
Wat plaghen die verdiendt? veel meer als d'onderzaten:
Zo moetmen dan die Prins met reden bitzich haeten,
Die in plaets van te straffen zelven daer in sneeft,
En nae zijn geyle lust ontuchtelijcke leeft.
De Princen zelven dan hun eer te gronde delven.
Gheen kroon die Prins verdiendt die gheen Heer is zijns zelven,
En d'eyghen-zinnicheyd zich overmeest'ren laet.
Gheluck gheeft hun de kroon; maer d'eer ophoudt de staet.
Kan heerschen zulcken Prins wel die zijn eyghen wille,
Door hemelijck ontzich, en reden niet kan stillen?
Kan heerschen zulcken Prins wel die het zelfde doet,
| |
| |
Waer and'ren hy om straft, aen staet, aen goed en bloed?
Zou zulcken Prince wel van rechte heersching weten,
Die zelven dwaeld' en heeft zich zelven gantsch vergheten?
Is zulcken Prins een Prins, die met zijn onderdaen,
De vleeschs-locks-terging wil moedwillichlijck bestaen?
Neen, Heer, de Prins wiens lusten soo vermeet'lijck steyg'ren,
Behooren d'onderdanen hun voogdy te weyg'ren,
En g'lijck tyrannen gantsch onnut te zijn gheacht,
Ick laet de daden staen, maer alleen om 'tghedacht.”
Galdrada niet zo hoog, met Princen moetmen lijden.
De Prins behoort voorzichtich het misbruyck te myden:
't Verarghert meerder ons 'tgheen wy in Princen zien,
Als 'tgheen by d'onderdanen daegh'lijcx mach gheschien.
En of ghy aen de Keyzer gaeft zijn wils begeeren?
Om Keyzer noch om niemant wil ick my onteeren.
Ghy ziet uw luckens ryzing klaerlijck voor de hand.
Zy blyven met de lust, wy blyven met de schand.
Zijn Majesteyt is vroed, het blijft wel in secrete.
Al zien't de menschen niet, d'alwetert kan het weten.
De zonde met een Prins verschoont den Hemel wel.
Verschoonen, Heer, ick meen hy straft het met de Hel.
De recklijckheyt behoort ghy hier in te ghebruycken.
Zo moesten reden onder wulpse tochten duycken.
Niet duycken onder re'en, dan buyghen na de tijd.
Hoe konnen reden buyghen zo de reden strijdt?
Die strydinghe zich voeght, de reden laet zich leyden.
Gheen reden reden is, zo re'en van reden scheyden.
Ghy scheyd niet van de re'en, maer na de re'en u voeght.
Is't rede dat ick gheef de Keyzer zijn ghenoeght?
Gheen re'en is't dat ghy strijdt uw Prince trotsich teghen.
Zal ick mits zijn ghenoet verliesen s'Hemels zeghen?
Ghy sult door zijn ghenot verkrijghen hongher staet.
Wat krijg ick zo ick schey van eer, en reens-beraed?
Beraed u wel, bedenckt u, ziet op u ghelucken.
En zoud' ick om 'tgheluck mijn eer mijn zelfs ontrucken?
Ontrucken? wat ontrucken? zo ghy grooter wert.
'k Ontruck de rust, en vrede van een rustich hert.
Hoe kont ghy rust, en vreed uws hert hier door verliezen?
Om dat ick voor mijn eer de luste zou verkiezen.
De Keyzer kiest, ghy niet, de Keyzer 'tboeten moet.
Zo veel zond doet sy die zond toestaet als die 't doet.
Dat heeft seer groot verscheel, hy port u door zijn bede.
En zondicht hy met my, zo zondich ick dan mede.
Zijn zonde is de grootst', uw' zonde is de kleen.
'tZy zonde groot of kleen, van beyde wil ick gheen.
Vw' wil behoort nochtans na zijne wil te luyst'ren.
Niet als zijn wil het licht van deughde doet verduyst'ren.
| |
| |
De Prince deughzaem is, ghelijck een yder ziet.
Niet deughdich kan hy zijn, want hy betoont het niet.
Scheldt ghy hem voor ondeughdich mits hy uw versochte?
En dat zijn luste boven zijne reden wrochte.
Zo heeft zijn re'en gheen schuld zo 'tzijne luste boet.
Schuld heeft zijn re'en mits zy de lust niet zwichten doet.
De lust hem overheerscht, en lust en houdt gheen maten.
De lust onmachtich is, ten zijt wijt lust toe-laten.
Toe-laten? hoe Galdrada? lust is boven wil.
Och neen, de wille ken de luste houden stil:
Want wille ken de luste door't niet willen breken.
Tot proeve van mijn segghen sal ick duyd'lijck spreken:
k'Neem dat ick wensch nae 'tgoed, of dat ick haeck nae 't quaet,
Tot dit verkryghen isser middel gheen, noch raed,
Ten zy mijn wil verzeld mijn wenschingh, en mijn haecken:
Dus doet mijn wil de lust vruchtbaer oft vruchtloos maecken,
Dat luste niet alleen, maer wils lust Ott' verleyd.
Wat oordeeldt ghy van wil? om luste te verweeren.
Mijn Heer die vraeght het my, die 't my zou kunnen leeren.
“De wil, mijns oordels, is een toeghestemd' begheert,
Die tot het goede streckt, of nae het quade keert.
Of wille is: ghelijck veel and'ren oock bevroeden:
Een werckelijcke kracht, gheteelt uyt ons ghemoede,
En opzet tot het quaed of't goed in alle schijn,
Zo moeter in de wil twee wesens wercken zijn,
Het jaghen na het goed, en 't vlieden van het quade,
Hier toe ghebruyckt de wil de rade heures raden,
Die stedich zijn ghereed aen reen-beradings deur,
Dats reden, kennis, oordeel, en de wille-keur;
En dezen stelt zy al de twijffelen voor ooghen,
Vraeght raed, hoord, en besluyt, hier werckt dan heur vermoghen
Tot goede: Maer de wil die Keyzer Otto heeft,
Gheen plaets aen kennes, reden, noch het oordel gheeft,
Maer lust de wille raed, om lustens wil te willen,
Alleen om lustens graeght door lusts ghenot te stillen.
Doolt dan de Keyzer niet?”
Nochtans behooren al de reden die ghy secht
V niet te dryven zo, dat ghy u zoud' vergheten
Mijn Heer ick niet en wijck
Van d'eere om zijn Kroon, noch van deughd om zijn Rijck.
't Is zeker veel ghezeydt, ghy zult u wel beraden.
Verkryghen kan hy niet zo lang ick kan versmaden.
| |
| |
'k Versmaed' mijn Prince niet.
Wel wat versmaet ghy dan?
Het gheen men in hem ziet.
't En blijckt niet aen zijn wercken.
Ontmant ick Otto acht, zo ghy't wel wilt aenmercken.
Gheen manheyt hy betoont nu lust hem overwindt.
Helacy! luste maeckt de menschen mollich blindt.
Door eyghen willens keur, ghewrocht door minne ooghen.
Verleent hem dan zijn keur deur vrouwelijck medooghen.
Gheringher ick dees ooghen uyt hun plaetse ruck.
Dat waer voor schoonheyd al te wreedelijcken stuck.
Mijn Heer, acht ghy mijn schoon, en raed ghy't my te schennen?
Ick neem Galdraed waer schoon, zo most mijn Heer bekennen,
Zo ick't door lust vervuyl, of gaylheyd 't my ontsteelt
Dat schoon, gheschapen na mijn Scheppers even beeld,
'k Veel meerder straf verdien, en meer ondanck betoone,
Mits ick vermors en nietich dat gheleende schoone,
Als of natuur zo gunstich niet en had ghewrocht:
Behoorter aen dat schoon dan niet te zijn verknocht
Een plichtelijcke zorg om danckb'rheyd te verklaren,
Dat wy het schoone schoon zorgvuldelijckst' bewaren?
't Bewaren is mijn ampt door deughdens heyl'ghe aert.
Het schoon en blijft gheen schoon 't en zy men't schoon bewaert:
Dus zo ick't schoon verquis door wulpzicheyd lichtvaerdich,
Galdrada waer ghewis het schoone dan niet waerdich.
Zo Otto 't schoon verkiest?
Spreeckt zo niet, 't is uw' Prins.
En Heer, maer niet mijn God.
De Keyzer nimmer zal zijn lust van my verwerven.
Ick zweer ick eerder wensch te sterven,
Voor dat ick werden zoude Keyzer Ott's gheboel.
Mijn Heer, mijn herte trilt, helacy! ick ghevoel
Een heuv'ring in mijn bloed, een schricklijcke verbaezing,
Vermits zijn zotte razing.
En acht ghy u perzoon de Keyzer Ott' niet waerd'?
Tot eerelijcke dienst acht ick my zijn slaefinne.
Om dat hy zoeckt de minne.
Ghy zijt zijn onderdaene.
| |
| |
Mijn lichaem is mijn eyghen. Willichlijck ick duyck,
Ootmoedich onder hem ten dienste nae behooren,
Maer heeft hy my tot zyne lust-verzaed verkooren,
Hy blijf met zijn verkies, dan ick en gheeft hem niet.
Galdrada 't is mirakel 't gheen men in u ziet.
Mirakel is 't, mijn Heer, dat ghy voor hem wilt stryden,
Ghy immer raden my, ick luste zoude myden,
En raed ghy nu dat hy door lust mijn eer ontrooft?
Galdrada anders niet, ghelooft,
Al 't gheen ick heb ghezeyd was om u t'onderzoecken,
Om zien of lust vermocht u eere te verkloecken,
Nu vind ick wien ghy zijt.
Ghy wist wel wien ick was.
Helacy! Vrouwens aert is g'lijck het teere glas,
't Gheen lichtelijcke kneust, en schichtelijck ken breken:
Maer aen u, waerde Vrou, en heeft dat niet ghebleken.
Den Hemel u versterck op dat ghy zo volherd,
En niet door geyl bekoor in lustens wrack verwerdt,
En wilt my dickwijls met uw komtste hier vereeren.
De eer ontfang ick, Heer, ick kome om te leeren,
uw stichticheyd my sticht, waer door mijn gheest verblijd.
Zo vaeck als't u ghelieft ghy hertlijck welkom zijt,
Mijn Heer het zal gheschieden.
En wilt my aen uw' Vader hertelijck ghebieden.
Ick zal hem zegghen 't ghene dat mijn Heer my zeyd.
binnen.
O vroede wyse Vrouw', wat hebben reen vermoghen,
De minnen schichten zijn my dadelijck ontvloghen.
Wech vuyle razerny, wech ghy verdwaelde gril,
Wech eere-steelster schicht, wech dulle tyrannye,
Wech ghy verdwaelde graeght, wech dwase fantasye,
Bezadicht uw' ghemoed', ha Ott' ghy waerdt verblindt,
Door schoonheyd van Galdraed, wiens deughd u overwindt.
Octavio.
Mijn Heer en quam zy niet?
Galdrada deur heur re'en my zelven kennen leerden.
Zo vond uw' Majesteyt het gheen ick heb ghezeyd.
De wijsheyd zelven in heur hert verborghen leyd.
De reden die zy gaf, daer zy heur meed' verweerden,
Dit overwonnen herte daed'lijck overheerden.
| |
| |
En g'lijck ick was verkracht door graeghte van mijn lust,
Zo zweer ick dat ick nimmer oock zal zijn gherust,
Voor dat ick heur gheluck tot hoogher staet zal ryzen,
Om door mijn gunst tot heur de Vrouwen te bewyzen
Wat eerbaerheyd verdiendt. De grootste van mijn Hof
Ick met heur huwen zal, op dat heur eer en lof
In eeuwighe gheheughing blyven mach beschreven,
Als voorbeeld voor de Vrouwen die noch Werelts leven.
Ick heb my niet ontdeckt.
't Is raedzaem dat uw' Majesteyt terstond vertreckt
Van hier, want d'Heremijt was om van 't Hof te scheyden.
Zo is het over tijd, laet ons niet langher beyden.
Beyde binnen.
Hier behoort een vertooning te wesen, waer Keyser Otto leyt in Araetas schoot, 't Verstand hem omhelsende, en Wil onder de teughel van 't Verstand, Lust en Cupido onder Ottos voeten.
Laura. Galdrada.
Het onrust mynes gheests zo bitterlijck steets woeld,
Door wroeging mins ghemoets, die 't arme herte voeldt:
Als ick om Tyter denck, die echtelijck ick trouden,
Dat my, helaes! de uur zeer jammerlijck berouden.
Ick Flavio verkoor, en echtlijck ben verzaemt.
Helacy! meer ick deed' als Laura wel betaemt.
Nu vindt ghy 't gheen ick zeyden,
Denckt nu hoe datmen uw' oneere zal verbreyden,
Met Tyter eerst ghetrout, en nu een ander Man:
Dat niet verschoonen kan.
Dit inzicht Laura komt te laet in uw ghedachten,
Niet anders als verdriet en hebt ghy te verwachten:
Ghy zelven, zomen weet, ghy oorzaeck daer van bent:
't Verdriet my Laura, ick u immer heb ghekent.
binnen.
Ay my, benaude borst vol yselijcke knaging,
En niemand, lacy! deert de bitterheyd mijns klaging.
O ghy baldaed'ghe tijd, wat schricklijckheyd ghy wrocht,
Het gheen ick heb bestaen was zonder afterdocht.
Nu quijnt mijn droeve hert, nu woelen steets mijn zinnen,
Mits ick mijn eerste Liefd verkeerden in beminnen.
De gheest van Tyter verschijnt heur, hebbende een ponjaert in zijn rechterhandt, daer het Serpent aen steeckt.
| |
| |
Ach Hemel wat ick zie? mijn hayren steylich ryzen.
Helaes hoe trild mijn hert! wat is't dat ghy begheert?
Oy me, wat naer ghezicht! mijn trane-ooghen yzen.
Wat wilt ghy gheest? wat ist? ach niemand my verweerdt.
Helacy! niemand voeldt mijn quel, ick draegh' mijn lyden.
Ach mocht ick nu mijn levens schakels zelfs afsnyden,
Om van dees banghe quelle eens te zijn verlost.
Zendt Tyter my zijn gheest? ha wreede gheest hoe kost
Ghy dus een Vrouwe hert ellendelijcke plaghen?
Hebt ghy niet wraecks ghenoech, dat ick de rest mijns daghen
In naericheyd uyt-teer, en nimmermeer heb rust?
Tot weenen en gheklach alleenlijck streckt mijn lust.
Het Hemels licht verveelt, ick wensch de naere klachten.
Wat wenscht ghy meerder wraeck, als dat ick stadich woel,
Door knaging en onrust die 'k in mijn herz'nen voel?
Hoe kander zijn meer quel als gheestelijcke quellen?
't Schijnt dat mijn zinnen zijn in duyzendt duyzendt hellen.
Ontelbaer zijn de tranen die uyt d'ooghen vlien.
Wat wilt ghy dat ick doe? spreeckt, en het zal gheschien.
Wat wilt ghy dat ick zelven Lauraes hert doorsteke?
Wat wilt ghy dat ick zelfs u aen mijn herte wreke?
Helaes! wat ken een Vrou? 't misbruyck is nu gheschiet,
Leet is't my, lieve gheest, 't berouw' ghy in mijn ziet.
De geest binnen.
Vertreckt ghy? hy vertreckt! 't schijnt hy nu is te vreden.
Hoe klopt mijn arme hert; hoe trillen deze leden;
De Wereld is te nauw voor dit benauwt ghemoed.
Ach onstant-vaste Vrouwe', wat ghy u zelven doet!
Wat ghy u zelven deed! wat ginght ghy doch beginnen?
Wat dulheyd porden u? wat kost u overwinnen?
De vuyle afterklap? de snoode haet en nijdt?
De valsche loose raed? en 't wercken van de tijd?
Verloort uw' eerste liefd', verloort ghegheven trouwe,
Mis-eedichden u zelfs, helacy! met berouwe.
Ach gheest, ghy naere schrick! draeght doch uw' Laure meed',
Het leven my verdriet, tot sterven ben ick reed'.
De geest verschijnt.
Waer zijt ghy lieve gheest? ach! draeght my inde aerde.
Vervlucht ghy nu, helaes! nu Lauraes liefd' u naerde?
Waer zijt ghy? daer! helaes! mijn herte voeldt gheen schroom.
De geest binnen.
Ontvliecht ghy Laura nu, nu dat ick na u koom?
Of is 't vermits ick u in't leven heb verlaten?
Een oorzaeck ist, o gheest, ghy Laura nu moet haeten.
Gheduld, helaes! gheduld, het is mijn ongheluck.
Is't mooghlijck dat ick 't hert niet uyt deez' boesem ruck?
En zend mijn rif ter graef, om met u, gheest, te wand'len,
En van verloren trouwe gheestelijck te hand'len.
| |
| |
Flavio.
Mijn Lauro, Lief, wat is't? wat heeft mijn waerde hert?
De zinnen zijn, helaes! doolhovich droef verwerd.
Mach ick het, Lief, niet weten?
Ick bid u, 't schijnt ghy hebt uw' Tyter niet vergheten.
Lief, stelt u doch te vreen,
'k Zal om uw' moeder gaen, staeckt uw bedroeft geween.
binnen.
Ach Laura uw' onluck en is niet uyt te spreken.
Ghy lieve maeghden neemt my voor waerschouw' en teken,
Verwisselt nimmer van de eerst die ghy verkoort,
Breeckt nimmer uwe eed, breeckt nimmer uw trouws woord,
Breeckt nimmer d'echte-band; laet nimmer u verleyden,
Aenslaet de tweede niet om vande eerst te scheyden,
Ghy ziet mijn droeve hel, om dat ick hem verliet,
Die 'k niet verlaten mocht. 'k Had eens verpandt my zelven.
Helacy! mocht ick Laura nu in d'aerd bedelven,
Om eens te zijn bevrijd, van 't onrust van mijn zin.
“Noyt yemandt quam in last hy brocht zich zelfs daer in.”
Flavio.
Zo haestich weer van hier? waer of zy is ghevlucht?
O Flavio is dit de echte-statens vrucht,
De wenschelijcke vreughd die d'heyl'ghe staet beloofden?
Ach Flavio, helaes! gansch twijffeloos gheloofden,
Dat deeze staet volmaecktheyd zelven mede brenght.
Noyt dacht ick dat den Hemel eenichzins ghehenght,
Dat als de echte-band ons griften by malkander,
Toelaeten ken dat zy zoud' dencken op een ander.
Te heylich is de echt, de Vrouwe dencken zou
Op ander Man, noch Man op eene ander Vrou:
Te Godlijck is de staet, gheenzins en is't betaemlijck
Dat d'herten zwerven waer vereening is lichaemlijck.
't Schijnt Laura die is mijn door binding vande echt,
Nochtans zo schijnt het dat een ander meerder recht
Tot heur heeft als ick, die heur wettelijcke trouden.
Het blijckt 't gheen Laura deed heur nu, helaes! berouden.
De wroeging heurs ghemoeds heur hertens ruste steelt,
Mits Tyters liefde in't ghedachte stadich speelt.
O Flavio onlustich onder schijn van lucken!
d'Onrechtelijcke echt rechtvaerdich moet verdrucken.
Helaes! ghewaende vreughd, vermits ick maeckten mijn
Door d'echt heur, die na recht een anders moste zijn:
| |
| |
“Nochtans zo moeten wy gansch twijffeloos gheloven,
Dat alle echten zijn gheschickt van God daer boven,
Ten waer de nicker oock zijn parten zomtijds speelt,
En d'heylicheyd des echt ons duyvelijck ontsteelt.”
Verdwaeld mijn keure was, verdooldt was mijn verkiezen,
Mijn onbedocht bestaen deed heur heur trouw' verliezen,
Zy Tyters eyghen was, hoe kost zy wezen dan,
Ghetroude Tyters Bruyd, en Flavio haer Man?
“Ghedaen en na bedocht ghemeenelijck berouden.”
Hoe mocht zy wezen mijn die Tyter had belooft?
Ha Flavio ghy hebt hem zyne Bruyd ontrooft.
Zijn echt hebt ghy gheschendt, ghy hebt gheschaeckt zijn echte.
Ghy maeckten heur uw Vrouw, maer zonder reen of rechte.
Helacy hoe benaudt mijn droeve herte woeld!
Door knaging en onrust 't gheen mijn ghemoed ghevoeld.
Ach Flavio ghy zijt de oorzaeck van heur faelen:
Ghy waert het stuur waer deur ghy Laura dus deed dwalen.
Zy dwaelden door uw' dwael, zy misten door u mis:
Dus Flavio alleen de oorzaeck daer van is.
De hayren ryzen my als ick mijn fael bedencke,
En door't onrust ghemoedt ick 't koor mijns zinnen krencke.
Verwoede borst barst uyt, uytbuldert u verdriet,
Ontdoen en kund' ghy niet het welck eens is gheschiedt.
Splijt aerde, slockt my in, tot lichtnis mynes quellen:
Want 't gheen mijn Hemel was verandert nu in hellen.
Help helsch ghespoken, rijst, en ruckt my vande aerd',
Te overlastich vind ick deze ziel bezwaert.
De razerny, ick voeldt, mijn zinnen zo ontzinnen,
Dat gheen rust ter Wereld als door mijn dood ken vinnen.
Kluysenaer.
Helaes! meer als ick zegghen ken.
Hoe? zijt ghy buyten re'en?
Mijn zelven ick niet ben.
Door onrust mijns gemoede. 'k Wantrou en wensch mijn dood.
Bedaerdt, en door wantrou niet vande reden scheyd,
Het schijnt dat Laura noch in uw' ghedachten leyd.
Volght raed, wie raedloos leeft, zijn onluck zelfs wil wercken,
Ghy laestmael op mijn reden niet en wilden mercken,
't Schijnt ghy die nu herknauwdt.
Onluckich is mijn ster, beklaechlijck is mijn staet.
| |
| |
Stelt Laura uyt uw' zinnen.
Zo kunt ghy, zo ghy wilt, uw eyghen ruste vinnen.
Hoe ken ick, zo ick ben in echt met heur ghetreen?
Met Tyters Weduw nae dat hy is overleen?
Och neen, maer neghen daeghen voor hy was ghekomen.
Zo hebt ghy Tyters Bruyd dan tot uw Vrouw ghenomen?
Dat's 't gheen ick nu beklaech.
Nu 't misbruyck is ghedaen.
Ach! had ick doch ghevolght het gheen my was gheraen.
Het gheen ick doen verachten.
Die gheen raed volghen wil moet 't ongheluck verwachten:
Doch nu met Tyters dood zo werdt het weer gheslist.
Ia datmen van heur voor'ghe hand-trou niet en wist,
En Laura waer gherust, en heur 't ghemoed niet quelden,
En dat ick mijn bedrijf oock uyt gheheug'nis stelden:
Maer zo zeer als't my wroeght, zo zeer is zy belaen.
Want zedert Tyters komste van d'Arcadiaen,
Heb ick noch vreughd noch lust in Laura kunnen vinden,
Het schijnt zy lieft hem alzo zeer als ick heur beminden.
Nochtans zo groeydt de liefd door d'echte bandens bed.
En zo zy Tyter in heur herte heeft ghezet.
De tijd heur Tyters liefd gheheel zal doen vergheten.
Een wroeging zo het blijckt heeft zy in heur gheweten:
Iae'ck vreeze zy my haet, vermits men wel bemerckt,
Dat Tyters liefde grondich in heur herte werckt,
Met inbeeldt dat zy is de oorzaeck zynes sterven,
Zo dat voor heur noch my gheen rust is te verwerven,
Zy zwyghende uyt teert, ick knaghende verdwijn.
Zo zijt ghy beyde in een droefelijcke pijn.
Dit zijn de vruchten van die trou en eere breken.
Heur ooghen zijn verkeert in traenens vloedens beken,
Heur lach in naer ghezicht, heur blozinghe in bleeck,
Besturven doodens kleur, heur moedicheyd in lafheyd,
Heur aenghenaem ghegluur in stuure wreede strafheyd,
Heur spraeck in stil ghezwijg, zo dat ick wel bevin,
Waer liefde is ghegrond verfoeytmen geyle min.
Heer Kluyzenaer wat raed? Wat raed kunt ghy my gheven,
Om eens verlost te zijn van dit bedruckte leven?
Ghy beyde Gode bidt om quijtschel uws misdaed.
Helacy! het misbruyck is al te snoot en quaet.
Zijn Majesteyt die komt, 't is best wy voort gaen wand'len,
En in mijn kluys zal ick yets breeder met u hand'len.
binnen.
| |
| |
Keyser Otto. Octavio.
Tot Keyzerinne zy verdient te zijn ghemaeckt,
Mijn huw'lijck, zo ghy weet, het Keyserrijck gheraeckt,
De raed mijns rijck en zal dit huw'lijck niet toe-stemmen,
Zo dat ick myne neyging manlijck moet betemmen,
Waer over 'k gaeren zach dat Guydeon heur trout,
Zy rijckelijck ghemant, hy deughdelijck ghevrouwt.
Octavio, wat dunckt u, zoud't Galdraed ghelijcken,
Zo ick heur mildlijck laet mijn gunste aen heur blijcken,
En Princelijck verzoet 't gheen ick door geylheyd zocht?
Zoot door uw' Majesteyt voorzichtich werdt ghewrocht,
En dat Heer Guydeon zijn stuck wel kan belegghen.
Ick zal aen Guydeon 't gheheym mijns meening zegghen,
En oock Billincion heur Vader.
Want ick gheloof het hem op't hooghst' verheughen zal,
Gaet en zeght aen heur Vader
Hy daedlijck komt ten hoof, en daer na zal ick nader
Besluyten in wat wijs deez' echt zal zijn beleyd.
Ghewillichlijck ick doe 't ghebodt uws Majesteyt.
binnen.
Galdrada, deughdens Phenix, perle aller Vrouwen,
Op datmen uwe deughd' in stael ghedacht mach houwen,
Nu Prins en Keyzer u zijn gunste nu betoont,
Als spieghel hoe de deughd' verdiendt te zijn gheloont.
'k Verfoey de grill'ghe min die ick u leyd' te vooren,
En uwe deughdens aert niet na en wilde hooren.
Fy, Otto, dat ghy heur onkuyslijck hebt betracht.
Fy, Otto, dat ghy oyt plaets gaeft aen zulck ghedacht.
Fy, Otto, dat ghy oyt uw' waerde zo laech daelden.
Fy, Otto, dat ghy oyt na minne grille taelden.
Fy, Otto, dat ghy oyt u zelven zo vergaet.
Fy, Otto, dat ghy dus u zelven hebt ghehaet.
'k Vervloeck de uur dat my de minne quam beheeren.
'k Vervloeck de uur waer in ick pooghden heur t'onteeren.
'k Vervloeck de zotte gril die in my heeft ghewracht.
'k Vervloeck de minnens gaylheyd die my had verkracht.
'k Verschricke door't ghedacht als ick mijn doent bedencke.
'k Verschrick dat ick in minnens vloeden woud' verdrencken,
Mijn Princelijcke eer, en ick zo was verzot,
Dat ick mijn eere waeghden om vleesch-lusts ghenot.
Cupidiale schicht kost die uw' hert verleyden,
Dat ghy door vuyle vreughd van schoone eer woud scheyden?
Woud' ghy heur waerde hand gheraken slechts uyt lust,
Die wel verdiendt te zijn al knielende ghekust,
Als opperste Goddin en staet-Vrouw aller deughden?
| |
| |
't Schijnt ghy in vuyle doente dwaesselijck verheughde.
Verzotten Ott', dat ghy zo dwaesselijck bestont,
Broodronckelijck te raken die deughtzame mont.
Die perle-tanden-haeghe heures tongs bewaerster,
Tolkinne-lidt des deughds, en eerbaerheyts verklaerster:
Gheperfumeerde azem die in deughde gloeyd,
Wiens douw Araetas spruyt, en weeld'lijck voed en groeyd
Triumphelijck de Lent des ed'le deughds Goddinnen,
Zoud' ghy betrachten, Otto, die Vrouw te beminnen?
Woud' ghy die heyl'ghe kas, zo Hemelijck volmaeckt,
Dus hebben door uw lust baldadelijck gheschaeckt?
Den Hemel dreyght u Ott' rechtvaerdelijck te plaghen,
Midts ghy dat schepsels eers verlies door lust woud' waghen.
Bloost, Otto, bloost van schaemt, van schaemte, bloost van schaemt!
Midts ghy betrachten 'tgheen een Keyser niet betaemt.
Zijt ghy gheen Prins, en Vorst; jae een des Wereldts Goden,
En trachten ghy te doen 'tgheen ghy zelfs hebt verboden?
Fy, Otto! schaemt u, Ott', de scepter die ghy zwayd,
Door stomme spraecx beweging duydelijcke zayd,
Ghy die onwaerdich voert (ó bitterlijcke quellen)
Doch wacker moet hy zijn die zijn droom wil vertellen.
Ontwaeckt Otto, ontwaeckt, beklaecht u zotte gril:
Beklaecht het misverstant van u verleyde wil.
Benevelt was 't verstant, de lust u wille leyden,
En deed' u vande deughd', en van't verstant oock scheyden.
Doch niet zo heftich was de wille en de lust,
Of dover is het vuyr uws hetten uyt gheblust
Door 't zuyvere verstant. Wech wispeltuur'ghe rancken.
O Hemel met wat danck ken ick uw Godheyt dancken?
Dat ghy 't verwoeste hert ghenad'lijck hebt gheslist.
Helaes! wat Otto deed' hy zelven niet en wist:
Vermidts ick was ontzelt, de zinnen hollend' waren:
Maer d'Hemels vooght-Heer kost my voor my zelfs bewaren.
My zelfs, de snootste vyant die de mensche heeft,
Midts niemant boos en quaet als uyt zich zelven leeft.
Des mensch verdurventheyt laet zo zich zelven steyg'ren,
Dat hy zich zelfs, helacy! zelven niet ken weyg'ren.
Verdurven is natuur, hoe wel zy heylich is,
Vermidts dat alle quaet komt uyt ons zelfs ghewis:
En reuckeloos hy doolt die anders wil vermoeden.
Dus Heer, ick bidde! wilt my voor my zelfs behoeden.
Ons zelfs, ons zelfs verleydt: ha godeloose ickheyd,
Die door verwaende wil ons inde loose strick leyd.
| |
| |
Octavio.
Billincion, mijn Heer, is dadelijck ghekomen.
Octavio brenght hem in. Billincion sal schromen
Te komen midts hy waent mijn passy noch volhert,
En dat ick ben noch in de raserny verwert
Van minne tot Galdrada, die gantsch is ghenieticht,
Dan gh'lijck de minne komt desgh'lijcx die oock vervliet licht,
Recht anders sal ick met Billincion nu spreken:
Dus ken de deuchde alle boose willen breken.
Billincion.
Ghenaed'ghe Heer zou vaerdich als ick hadd' verstaen
Vw' Majesteyts ghebieden, quam ick.
Vw' komste is mijn lief. Billincion sal weten
Dat ick beken hoe ick my selven hadd' vergheten,
En droeffelijck beklaecht 't gheen ick aen u verzocht,
Doch 't was een geyle schicht die 't selfde in mijn wrocht,
My selven was ick niet, dus wilt mijn fael verschoonen,
Wy menschen zijn, en Princen mensch'lijckheyt betoonen,
Verwonnen was mijn ziel, 'k beken ick heb ghefaelt,
'k Was in de narrery van minne gantsch verdwaelt.
Verdwaelt, en nu ondwaelt, uw' Keyser van dat wrack scheyd'.
Ick zie ghelijck ghy saecht de menschelijcke swackheyd',
Vw Dochters deughde ick mijn gunste waerdich acht,
En sy door mijn beleyt tot grootheyt zy ghebracht.
Zoo sy ghesintheyt heeft tot d'echt haer te begheven,
V Keyser sal u dochter tot yets groots verheven,
Om leeren and'ren wat de eerbaerheyt vermach,
En dat vermidts de deuchde die ick in heur sach.
Ick danck u Majesteyt, en blyve seer verbonden.
De vroede reden die ick in heur heb bevonden,
Beweghen dat ick meer tot heur nu ben ghesind',
Om rijsen heure staet, als oyt ick heb bemind',
Billincion zeght heur, en vrylijck in mijn name,
Dat ick in stael gheheughen stellen wil heur fame.
Mijn bloedt verschrickt van schaemt als ick nabedenck bevroet
Mijn dwael, die was gheleyt door 't aengheheste bloet,
Billincion verschoont het, ziet hoe Princen falen.
En vaecken doen sy door't ontzich de vroomsten dwalen.
Spreeckt met u Dochter op het gheen nu is gheseyt,
Siet of sy huwen wil en brenght my weer bescheyt
Op 't gheen ick u voorwenden.
O Heer, het zal gheschieden.
Binnen.
| |
| |
En aen Galdrada zult ghy gunstich my ghebieden.
Beperelt uwe Pruyck als Phenix onzes tijdt,
Midts Otto sweert dat ghy het puyck der puycken zijt,
Der Maechden reys triumph Goddinne der Goddinnen,
Verfoeytster, dwingstres van Wulps, en gheyl beminnen:
Gheen locklust u bekoort, midts ghy deughts tepel sooght,
Dies blijft ghy uwes zelven meesteres, en vooght.
Guydeon.
Ter goede uur ghy komt, ghy waert in mijn gedachten.
Hoe zoud' ick deze eere van mijn Prins verwachten.
Ghy hebt my langh ghedient,
Daer in ontfingh ick eer.
Dies ghy verwachten meught vergelding van u Heer:
Wie diend' en trouw'lijck diende is belooning waerdich,
Ick vond' u nimmer trou, en t'mijnen dienste vaerdich:
Dus ghy my vinden zult oock vaerdich tot u loon,
Waer in ick niet meer als een Princens plicht betoon:
Mijn voorneem is u staet tot hoogher luck te rijsen.
Hier in mijn Prince zal zijn goetheyt my nu bewijsen.
Mijn dunckt dat Guydeon zijn rijpe Iaren heeft.
En tijdich is ghy u ten Huwelijck begheeft.
Waer neught uw' neygingh'?
Heer, 'k en heb noch niet verkooren.
Verkiest nu voor dat ghy meer tijt laet gaen verlooren.
En zoo ghy niet verkiest,
Zoo volght het dat ghy door versuyming tijdt verliest.
Mijn Prince mach ghebieden.
Versoeckt ghy dat door my, de kiesing mach gheschieden?
Zoo zal ick kiesen deught en eere boven 't goet.
Vw' Majesteyt hier inne zijn ghelieven doet.
Een Ioffrou van Florens ick kenne van gheslachte,
Seer edel in gheboorte, doch noch meer ick achte
De Edelheyt heurs deughden waer zy in uytmunt:
Zoo ghy u liefd' op haer ten echte stellen kunt,
En winnen heur weer-liefd', in Huw'lijck zal ick gheven
Om rustich inde echte staet met heur te leven:
De landen Casentijn, en renten die het heeft,
En d'incomst die my oock Vallye Arna gheeft,
Op dat u lucken tot de hoochste polen steygh'ren,
En uwe Vrou zal zijn die Keyser durste weygh'ren.
Het is Galdrada die zoo deughtsaem is als schoon,
En waerdich is heur pruyck met Keyserlijcke kroon
| |
| |
Ghepronckt te zijn: doch nu de Wereldt sal bevinnen,
Dat deughde meerder windt als geyle lust kan winnen.
En so ghy beyd' versaemt in echtelijcke bandt,
Ghy deughtsaem zijt ghevrouwt, sy rijckelijck ghemant.
't Schijnt my ghebreeckt vermeughen
Om spreken 't gheen ick denck, door 't luckelijck verheughen
Mijns dienstelijcke hert: dies niet ken zijn gheseyt,
Wat buyghsaemlijcke danck in 't hert verburghen leyt:
Lang leef u Majesteyt: de miltheyt uwes daden
Doen dat mijn zielens krachte nimmer sal versaden
In danckbaerheyts ghetuyging. Dees Ioffrou ick weet
Is waerdich aen een Prins in d'echt te zijn besteet:
Doch so mijn sterre so gheluckelijck verschynen,
Dat dese Vrouwe mochte echtelijck zijn myne,
Mijn glory waer de grootst' als't luckichst' op de aerd.
Ick acht heur u te zijn en ghy Galdrada waert:
Doch met heur Vader sal ick breeder van heur spreken,
En midd'ler tijt so sult ghy gheven eenich teken
Vws liefde tot Galdrada, dies voorsichtich zijt.
De weer-liefd' van een Vrou verkrijghtmen door de tijt.
Binnen.
O Hemel! wat gheluck! sal 't immer kunnen wesen
Dat myne sters gheluck tot die hooght sy gheresen?
Ghy hooghe Hemel my onluckens damp wech-naemt,
Ick met Galdrada soude echt'lijck zijn versaemt?
Des Hemels schicking ist. Wilt, Hemel, my dan sturen
Om tot u eer en lof het voorneem uyt te vuren.
|
|
Auteursrechtvrij