Veldviooltjes

Gedichten voor vlijtige kinderen

[p. 22]

Het tanden-trekken.

‘Neen, mijnheer de chirurgijn!

'k Wil, hoe mooi gij ook moogt praten,

En al krimp ik weg van pijn,

Toch mijn' tand niet trekken laten:

'k Sterf van schrik als ik u zie....’

Zeide schreijend kleine Mie.

Maar Sophia, min vervaard,

Laat zich door Mama bepraten,

Om door meester IJzerbaard

Hare kies te trekken laten:

En het bleek Sophia ras,

Hoe verstandig dat dit was.

[p. 23]

 

Mietje toch moest nacht en dag

 

Onverduurbre tandpijn dragen;

 

Ieder, die haar lijden zag,

 

Moest haar onverstand beklagen:

 

Maar Sophia bleef gezond,

 

En hield steeds een' frisschen mond.

Het tandentrekken.
Bladz. 22.