Volledige werken. Deel 3

[p. 345]

Volkslied op de verzekeringen der eigendommen in het algemeen door den staet.

Herinnert u hoe over jaer en dagen,

De zes Malou's aen 't roer van 't vaderland,

Het uiterst hier in Belgie wilden wagen,

Tot spyt van handel en van burgerstand!

Herinnert u hoe alle de eigenaren,

Met vrees en schrik aenschouwden 't zwart verschiet!

Hoe 't koud zweet druppelde van 's menschen hairen,

In achterdocht en doorgestaen verdriet.

Zy wilden op der volkren eigendommen,

't Verzeekringsrecht, by dolle dwangregie;

Begeerig naer 't bezit van groote sommen,

Ten wissen val van ieder Compagnie.

Maer 't noodlot was medoogenloos hen tegen,

Hun stelsel zonk met hen terug in 't niet;

En 't land, verheugd om zulken blyden zegen,

Dacht zich verlost van 't doorgestaen verdriet.

Toen namen vrye en onbesproken mannen,

De teugels aen van 't ledige bewind;

Om onderling hier 't ongelyk te bannen,

Het vaderland scheen thans door hen bemind.

Als gidsen voor den voortgang der verlichting,

Zoo kwamen zy aen 't roer van 's lands gebied:

En ach! nog hield er de Malousche stichting

De Natie in een diep en bang verdriet.

[p. 346]

 

Dat is ons regt te diep, te zeer miskennen,

 

In eenen tyd als dien men thans beleeft;

 

Of moeten we ons aen slaverny gewennen!

 

Weg met den band waerin de vryheid sneeft!

 

Maer geven wy de hoop nog niet verloren,

 

Daer vryheids gloed op ons ter neder schiet,

 

Ja, rede en recht zyn wis den Belg beschoren,

 

Zoo eindigt eens het doorgestaen verdriet.

 

 

 

Minister die door 's volks verblyde stemmen,

 

Verwelkomd wordt aen 't roer van onzen Staet;

 

Hoe lang nog zal de vrees ons hart beklemmen,

 

Met 't huichelplan, dat snood de vryheid haet?

 

Herinner u hoe elk om uw benoemen

 

Zyn arbeidstaek dien blyden dag verliet,

 

Om luid het heil des vryen keus te roemen;

 

En nog is 't eind niet daer van ons verdriet.

 

 

 

ô, Steunt ons bede om vroegren hoon te wreken,

 

Strek ons tot schild by de geheven roê;

 

Verwerp het plan waer vyanden van preken,

 

En aen welks hoofd de Theux staet en Malou.

 

De naneef zal 't dan van zyne oudren weten:

 

Hoe gy ons hebt bevryd van bang verdriet;

 

Geen onzer zal dan uwen lof vergeten

 

En 's dichters lier zinge U een huldelied.