Volledige werken. Deel 3

(1884)–Theodoor van Rijswijck– rechtenstatus


Ilda. Een donkere onweêrswolke Hing boven 't Kraeijenhof; De ridderlyke vane Lag neder in het stof; Rondom en hof en grachten Was alles doods en norsch: Geen enkle vogel floot er, Er kwaekte niet een vorsch. De ruiters togen henen Van 't ridderlyk kasteel, Ver weg van hof en grachten Van toren en rondeel.
[pagina 319]
Geen enkel levend wezen Zag men er om zich heen, Dan Ilda, 't schoone meisje, Dan Ilda maer alleen! Op 't hoogst der torentinnen Van 't ridderlyke slot, Lag zy in 't rond te turen, Te weenen om heur lot. Heur vader was verbolgen, Op 't adelyke kind, Omdat ze een schoonen ruiter, Een edel borst bemind'. ‘Gy zult nooit toebehooren Aen ridders, door myn stam Gehaet tot in den gronde!’ Was 't laetst wat zy vernam. Hy sloot haer op een toren, By water en by brood, En trok dan woedend henen En liet beur in den nood. Zyn ruiters gingen mede; Zyn knechten met hem voort, En allen die vertrokken Naer vergelegen oord. Zy zag den stoet verdwynen In 't dichtst gelegen bosch, En hoorde lang 't gerammel Van ruiter en van ros. Zy hoorde 't al versterven In 't dichtst gelegen bosch, En liet het hoofdje hangen, En borst in tranen los.
[pagina 320]
Nu zit zy op den toren En schreit er toch zoo bang, En slyt er bittre stonden, Zoo droef, zoo naer, zoo lang! Geen windjen in heur lokken, Geen zuchtjen om haer heên, Niets komt heur lyden deelen, Zoo gansch is zy alleen! Heur blonde lokken vallen Haer langs haer marmren hoofd, Heure oogen die verdooven Van schyn en glans beroofd. Heur boezem wordt vernepen, Heur harte klopt zoo naer, Heur bleeke wangen lyken Aen 't witte kleed der baer. En zoo zit zy te turen Naer 't afgelegen bosch, En ziet een man verschynen Gezeten op een ros. Hy spoort zyn forschen klepper, Rukt toe naer 't Kraeijenhof, En rammelt met zyn harnas In eene wolk van stof. De moed ligt hem in de oogen, De fierheid in de borst. Hy is een koene ridder, Die nimmer schrikken dorst. Heur oog begint te glansen Van ongemeene vreugd, Heur aengezicht verheldert, Heur hart is gansch verheugt.
[pagina 321]
Zy roept, zy schreeuwt hem tegen, Want zy heeft hem herkend, Zy houdt met jagend harte Het oog naer hem gewend. Zy wuift met haren sluijer, Zy steekt hem de armen toe, En roept: hoe my verlossen! Hoe my verlossen, hoe? En hy, de fiere minnaer, Hoe klopt hem 't moedig hart! Dat reeds zooveel gevaren By onty heeft getart. Hy ziet haer in den toren Verlaten en alleen, En rent zoo als een bliksem Snel naer de valbrug heen. Hier stuit zyn brave klepper Op de yzren traliepoort. En loopt den kop aen stukken, En kan geen stap meer voort. Het voorplein ligt besprankeld, Met bloed van 't schuimend ros, Verschriklyk dreunt het brieschen, Door 't dichtst gelegen bosch. Schoone Ilda ziet dit poogen, Dat haer niet helpen kan; Zy schrikt in al haer leden En slaet geen oog er van. En hy, hy blikt haer tegen, Met spyt in 't vonklend oog. Verdrietig om zyn poogen, Steekt hy zyn zwaerd omhoog,
[pagina 322]
En zweert haer te verlossen. ‘'k Red u op staenden voet,’ Roept hy zyn meisje tegen, ‘Ten pryze van myn bloed. Ten koste van myn leven Zweer 'k by myn ridders faem, U seffens te verlossen, Of eeuwge vloek myn naem!’ Hy wil zyn klepper keeren, Hem wendend met den toom; Doch gilt op eens verschriklyk, En stort in eenen stroom Van ziedend bloed, dat gudsend Aen eene breede wond Ontspringt, en henen zypelt Langs den bestoven grond. De lans van Ilda's vader Had hem het hart doorboord; Hy was in 't stil, langs achter, Door 's valschaerds hand vermoord. ‘Kom nu nog om myn dochter! Zyt nu nog fier op haer, Gy schalke guit, gy jonker, Met uw schoon kroezelhair. Kom nog naer 't beeld der blonde, En kies voor uwe bruid, Nog onder alle schoone Het schoonste meisjen uit. Sta op, zy is nu de uwe!’ Klinkt 't nydig in het rond, En hy grypt zynen degen En speet hem aen den grond.
[pagina 323]
Hy laet het zielloos ligchaem Daer liggen voor de brug, En blaest op zynen horen, En gansch zyn stoet komt trug. De traliepoort gaet open, En heel den ruitrentrein Trekt weder in het burgslot En wacht er op het plein. De vader stuift naer boven Waer zyne dochter zat, En komt op 't hoog des torens Nog gansch met bloed bespat. ‘Sta op! - roept hy haer tegen Gy onbezonnen kind! Uw vryer is gestorven, En nu geen meer bemind, Dan enkel uwen vader; Of hy, die uit ons stam, Zoo als een heusche ridder, Aen my, u vragen kwam.’ Maer Ilda ligt zieltogend Voor zyne voeten neêr; Zy zag haer minnaer sneven, En nu is zy niet meer. ‘'k Heb hem gedood! - zoo brulde De vader woest, - en haer Vermoord met hem te dooden!’ Hy greep zich by het hair, En sloot zich op den toren, En joeg zyn ruiters heên, En sleet een angstvol leven, Rampzalig en alleen.
[pagina 324]
Geen vriend kwam hem vertroosten, De wroeging vrat hem op, De vloek van God den Heere, Lag op zyn gryzen kop! Hy stierf. De tyd heeft voor zyn Door God gedoemde kruin, Een somber graf gedolven In 's burgslots kille puin.

Vorige Volgende

Ilda.