Volledige werken. Deel 3
(1884)–Theodoor van Rijswijck–
Auteursrecht onbekendPort-NatalGa naar voetnoot(1)Geen Bataven
Worden slaven!
Helmers.
Ginds, ver in Afrika, aen 't ander eind der aerde,
Waer 't hevig middagvuer des Kaffers kruin verbrandt,
Waer 't eeuwigheugend woud der scheppings dierengaerde,
Een woesteny begrenst van dor en blakend zand:
Ginds, waer de Tafelberg zyn grys verkalkte schoften,
Van uit de zandzee heft, die aen zyn voeten stuift;
't Gediert den dag ontschuilt in kloven en in kroften,
Tot dat het avondfloers zich om den hemel schuift:
| |
[pagina 64]
| |
Ginds, waer de sluwe Brit het Kaepland blyft beheeren,
Door Houtman eerst ontdekt, door Neêrlands volk bewoond,
Ginds blyft Civilis kroost zyn heldenafkomst eeren,
En tuigt daer, hoe de moed het Neèrlandsch hart bewoont.
Ver van het moederland, van allen troost verstoken,
En deerlyk door den klauw van Albion bekneld,
Slaen zy in verdren streek, uit land en boei gebroken,
Op God betrouwend, neêr, wiens hand hen trouw verzelt.
Dáér, op een klippig strand, van schrikbre vergezigten
Omheind, zoo ver het oog den afstand kan doorzien;
Dáér, aen het juk ontsneld, gaen zy hun wooning richten;
Zy aêmen vry, trots wat de toekomst hun moog' biên.
Zy aêmen vry. Dit is hun al, hun ziel, hun leven,
Dit joeg de moedermelk hun door het ingewand;
Daer wilde 't voorgeslacht om sneven;
Dit wringt het nakroost nog het lemmer in de hand.
Zy aêmen vry. De zon ryst zachter op en neder,
De verte is minder wild, de rots brengt bloemen voort;
Het bly hoezee! klinkt heên en weder:
En Port-Natal is een door God gezegend oord!
Zy aêmen vry. Maer ach! de Britsche machten naedren;
Een stofwolk splyt zich op, de drom zweeft dreigend aen.
De moed dryft hun de vreugd uit d' aedren;
‘Wie!’ brult een laffe stem, ‘heeft u van 't juk ontslaen?
Vermeetlen! hoe, gy heft en schendige oproerstanders
En vryheidskreten aen! Bukt, ondergaet uw straf....
Bukt in het stof voor de Engelanders,
En zweert uw naem, als volk van vryer herkomst, af!
Ons heeft Neptuin 't beheer op d'Oceaen gegeven.
Geen overzeesch geweld, dat voor ons wenk niet beeft;
Geen almagt kan ons wederstreven;
Wat wilt gy, nietig volk, dat naem noch afkomst heeft!’
| |
[pagina 65]
| |
Ach! nietig volk! dit sneed te vlymend hun in d'ooren;
Dit wrong hun zwellend hart met onbeschryflyk leed.
Een felle wraekgil liet zich hooren;
Geen, die tot bloedens toe niet in de lippen beet.
De vuertromp antwoordde op die laffe lasteringen;
Der oudren moed herglom in hen op 't eerste schot;
En by het punt der bloote klingen,
Zwoer ieder England wraek in naem van Neêrlands God.
Geen standpunt afgespied, geen borstweer opgegraven,
Geen aental nageteld, maer dwars door vlam en schroot,
Vooruit, als Termopyles braven,
's Lands eer terug gehaeld, in weêrwil van den dood.
Met woeker weêrgehaeld, opdat het hooger klinke,
En d'eisch met dubblen stoot voor 's werelds oog herhaeld;
Opdat het door alle eeuwen blinke,
En wen 't heelal vergaet nog door de wrakken straelt.
By plassen trok het bloed het rookend stofzand binnen,
En gulzig greep de dood zyn strekkende armen vol....
Triomf! de leeuw mogt overwinnen!
De luipaerd hinkte voort, doorschoten, naer zyn hol.
Hy vlugtte schaemrood weg, verliet zyne oorlogstuigen,
En lyk op lyk besloeg het pad langs waer hy vlood.
Ach! voor een nietig volk te buigen,
Dit woog hem op het hart gelyk een dubble dood.
Zoo slaet Gods almagt meest door de armen van den zwakken
Den hoog geklommen waen der snoode dwinglandy....
Moog, hy nog dieper nederzakken,
Die zynen naeste doemt tot dwang en slaverny!
o Echte noorderteelt! van d'ouden stam gescheiden,
Vergeten leefdet gy, maer niet verbasterd, neen!
En vloeit de zee ons tusschen beiden,
Der oudren deugd volgt u door alle luchten heên.
| |
[pagina 66]
| |
Ja, groei in hechtheid aen, naermate u ramp en plagen
Bespringen, en de dwang uw nederlaeg betracht;
Maer moest een wereld u belagen,
Gy gingt getroost ter dood, maer vry, als 't voorgeslacht.
Ach, kon net moederland uw deugden evenaêren!
Waer d'adel lang voor pracht en laeg gewin verdween:
't Blyft met verglaesden blik op't grootsch verleden staren,
En merkt de schaduw slechts der daden van 't voorheen!
1842. |
|