Volledige werken. Deel 3

Hulde aen de Nagedachtenis van den ridder Florent van Ertborn
Oud-burgemeester dezer stad.

Antwerpen treurt en weent, zy heeft een zoon verloren,

Die haer eens 't dierbaerst was, wat ze in heur kring bezat;

Zy doet haer rouwgesteen langs markt en omtrek hooren,

En 't haer verplett'rend wee vindt weêrklank in de stad.

[p. 57]

 

En loodzwaer rolt het Scheld, in diepen rouw bedolven,

 

Als door die maer verplet, neêrslachtig langs zyn zoom.

 

Het Kunstkoor klaegt zyn smart aen d'oevers van den stroom,

 

En 't zuchten mengt zich met het klotsen van de golven.

 

 

 

Hy werd van 't volk vereerd, en van zyn vorst bemind,

 

Iets dat men zelden ziet, in wisselzieke landen;

 

Door kortziend' bygeloof, noch franschen smaek verblind,

 

Hield hy het stederoer in onbesmette handen.

 

 

 

O Burgervader! ons door staetskrakeel ontscheurd,

 

Gy woondet nog in 't hart van uwe stadgenoten;

 

Uw droeve weduw weent, maer met haer weent en treurt,

 

Ook menig Belgies kroost, uit deugdzaem bloed gesproten.

 

 

 

O! troostend nog voor ons, dat hier zyn lykbus ligt,

 

In 't heilig grafgewelf van 's mans doorluchte vaed'ren,

 

Steeds zal een brave Belg, getrouw aen eer en pligt,

 

Van Ertborn's rustplaets met een diepen eerbied naed'ren.

5 September 1840.