Volledige werken. Deel 2

Schipperslied.

Ons bodemtje dobbert en stevent door 't nat

Der schuimende en hobb'lige zee;

Zeer ver achter ons liggen haven en stad,
Met vrinden en vrysters, zoo innig geschat!

Zy staerden ons toe van de ree;

En riepen: geluk in het varen!

Keer vrolyk weêrom uit de baren,

En breng het geluk met u meê!

Kom bootsman, wy hyschen de zeilen in top,

De wind is ons gunstig en goed;

Te spoediger klieven wy 't bruischende zop,
En halen we ons hoeken en fuiken vol op,

[p. 389]

 

Dat geeft ons weêr adem en moed.

 

Dan keeren wy zonder gevaren,

 

Terug uit de schuimende baren,

 

Door 't hoezee! by de aenkomst begroet.

 

 

 

Hoe woest ook het meer met zyn golven mag slaen,

 

Wy vreezen de woede niet ligt;

 

Wy hebben zoo menige razende orkaen

 

En noodweêr by nachten en onty doorstaen,

 

Wy sluiten de luiken slechts digt;

 

En dobbren gerust op de baren,

 

Tot winden en stormen bedaren,

 

En houden den Hemel in 't zigt.

 

 

 

Myn vader was zeeman en ik ben het ook,

 

Van jongs af aen ben ik aen boord;

 

Ons voedsel is haring en boonen en look,

 

Ik klauter, kalfaet, en ik zing en ik rook,

 

Zoo slyten wy 't leventje voort;

 

Gezweept of gewiegd door de baren,

 

By kalmte en in bange gevaren;

 

Wy zyn om ons lot niet gestoord.

 

 

 

Haest trouw ik myn Kaetje die reeds op my wacht,

 

En kryg ik een kleintje by haer,

 

Door beiden zoo vurig en innig betracht,

 

Vroeg word het aen boord by zyn vader gebragt;

 

Het oefen zich ras in 't gevaer.

 

Wy zullen eens zamen de baren,

 

By kalmte en by stormen bevaren;

 

Die hoop streelt myn boezem zoo zacht.

 

 

 

Als de arbeid by onweêr ons leden vermoeit,

 

De brandewyn lenigt ons wee;

 

En als ons de bui in het aengezigt loeit,

 

Wy tarten haer immer en vreezen haer nooit,

 

Al voert ze in heur armen ons meê!

 

Dan sluimren wy zacht in de baren,

 

Bevryd van den knel der gevaren;

 

Ons graf is de onmeetbare zee!