Volledige werken. Deel 2

Bruiloftlied.

't Huwlyk is een dobb'rend schip,
Dat door 's werelds zee moet varen;

Tusschen kolk en steile klip.

Jeugdig paertje, klieft de baren,

En wil bly om de afreis zyn;

Zy alleen vergaen die beven;
Lustig 't anker opgeheven:

Schippertje hael in dat lyn!

Smaekt het heil van dezen dag,

Verder slaen de golven grover!

Geeft by bekerklank en lach,

Zorgloos u der vreugden over:

[p. 384]

 

Wat ge u oogst by liefde en wyn,

 

Is 't geheugen zoet om dragen;

 

Dan nog roept ge eens oud van dagen:

 

Schippertje hael in dat lyn!

 

 

 

't Koeltje blaest den wimpel glad,

 

En zal ras het zeil doen zwellen,

 

Dat het schuim den spriet bespat;

 

Troost u, oudren en gezellen!

 

Doet u 't afscheid innig pyn,

 

Allen zal de min eens dwingen,

 

Ieder moet op beurt eens zingen:

 

Schippertje hael in dat lyn.

 

 

 

Één zyn bruidegom en bruid,

 

Meent ons 't spreekwoord wys te maken;

 

Maer ik leg het anders uit,

 

Om een juister doel te raken;

 

Twee maer één? Wel dat waer fyn!

 

Wie heeft zulks nog ooit vernomen?

 

Neen, er gaan er drie van komen:

 

Schippertje hael in dat lyn.

 

 

 

Wie niet haekt naer dat geluk,

 

Zal met weêrzin verder streven:

 

Hem zy de echt een knellend juk.

 

Is in 't alledaegsche leven,

 

Ieder beet geen marsepyn;

 

Waer de liefde mêe mag varen,

 

Heeft men doorgaens kalme baren:

 

Schippertje hael in dat lyn.

 

 

 

Vrinden, thans de roomers uit,

 

Beide blaekren van verlangen;

 

'k Zie hem reeds zyn dierbaer bruid,

 

In de klemmend armen prangen...

 

Ach! men schuift de bedgordyn.

 

't Vaerwelteeken is gegeven....

 

Schoot- en fokzeil opgeheven:

 

Schippertje hael in dat lyn!