Volledige werken. Deel 2

Slotzang.

Houdt daer in Brussel toch wat op,

Dit is niet by te houên!

Myn vleuglenpaerd verliest den kop,
In dien oneindigen galop;

Ge zoudt ons doen verflauwen.

Zyn vlerken hangen mat en slap,

Zyn huid is klam van 't zweeten;

Ik waeg myn lyf by elken stap,
Er hoeft my rust na zulk een tap,

Dat dient ge toch te weten.

[p. 310]

 

'k Rym wel zoo vlugtig als 't me lust,

 

Maer 't gaet my toch vervelen;

 

Myn dichtvuer is schier uitgebluscht,

 

Laet de arme Vlamen wat gerust,

 

En ik schei uit van spelen.

 

 

 

Ik ben zoo deerlyk afgemat,

 

En laet de ryzweep hangen;

 

Ach! 'k heb het eerst zoo ligt geschat,

 

Zoo ik het eens geweten had,

 

Vast ware ik niet gevangen!

 

 

 

'k Dacht eerst, ik ga het staetsbestuer

 

Eens op de teenen loopen;

 

Dat het er uitscheije op den duer,

 

Of moet het Vlaemsche volk zoo zuer,

 

Hun dommigheid bekoopen?

 

 

 

Ik ga de feiten tot 's lands schâ

 

Zoo onbedacht bedreven,

 

Eens allen met myn knoopzweep na,

 

En 'k roep aen iedren snoodaert: sta!

 

'k Wil alle kwaed weêrstreven.

 

 

 

En hoor; ik zag het alles aen,

 

Met nauw oplettende oogen;

 

'k Bleef in myn drift verwonderd staen,

 

'k Riep: zie dien vreemden boel eens gaen,

 

Hoe wordt het land bedrogen!

 

 

 

'k Telde euvlen en schanddaden op,

 

Die 't volksbestaen verpletten;

 

Ik sloeg my zelven voor den kop,

 

En joeg myn klepper in galop

 

Op tripplende koupletten.

 

 

 

Maer ach! ik vond het einde niet

 

Der plagen die ons drukken;

 

Ik zag de rampwolk aen 't verschiet,

 

In barensnood, ons klein gebied

 

Met naerheid tegenrukken.

 

 

[p. 311]

 

Ik riep het luid, en 't zuchtend volk,

 

Verstond myn vrye toonen;

 

Maer in het diep van 's onheils kolk,

 

Dorst men de drukkende onweêrwolk,

 

Niet in heur buldring hoonen.

 

 

 

Men boog den nek, men zonk ter neêr

 

Ontmoedigd en verslagen;

 

Ik drong door 't woelend rampenheir,

 

Ik zocht, maer vond geen uitkomst meer...

 

Zou ik my verder wagen...?

 

 

 

Myn vingren krampen op de snaer,

 

Het zweet druipt van myn wangen;

 

Die kruistogt viel my hang en zwaer,

 

Ik liep welligt een groot gevaer

 

Liet ik de lier niet hangen.

 

 

 

Want al de stormen na te gaen,

 

Die 't Vlaemsche volk verslinden,

 

Daer trof ik 't einde nooit van aen...

 

Dus 'k zal myn muzenros voortaen

 

Aen krebbe en drenkbak binden.

1844.