Volledige werken. Deel 2

[p. 280]

Aen den Koning der Belgen.⁽¹⁾

Koning der Teutoonsche telgen,
Vorst der vlaemsche en waelsche Belgen,

Heil U! heil U! vrede en rust!

Wil myn needrig lied verschoonen,
Hoor myn vaderlandsche toonen,

Hier op onzer vaedren kust.

Waer toch of ge U op moogt houden,
In de wilde Ardenner wouden,

Of te Londen of Parys;

Op uw slot of in uw baden,
'k durf U echter heden raden

Op een zachtgestemde wys,

Van aen Scaldis trotsche zoomen,
Naer de pronkzael eens te komen,

Die de kunst ontsloten heeft;

Waer zich vreemde en vriend verwondert,
Waer me Europe in de ooren dondert,

Dat de Vlaemsche school nog leeft.

't Zou de stad ter eere strekken,
't Zou den moed der kunstnaers wekken,

(Die toch nooit verzinken zal;)

En Gy zoudt er zelfs by winnen;
Kom de Reuzenstad eens binnen,

Kom, als ware 't by geval.

(1) Dit gedicht is vervaerdigd toen men, in 1843, dacht dat het de koning der moeite niet waerdig achtte de Antwerpsche ten toonstelling van schilderyen te komen zien; echter heeft hy de pronkzael later met een bezoek vereerd.

[p. 281]

 

't Zou U streelen, 't zou U raken,

 

Al poogt men U wys te maken,

 

Dat de Vlaming niets meer kan;

 

Neen, die kruipers uit uw Brussel

 

Zyn maer kindren in de bussel,

 

By ons kunstenaers-gespan.

 

 

 

Weet dat Vlaenderen reeds voor jaren,

 

Al de volkren, die er waren,

 

Verre in kunstroem achter liet!

 

't Is er nog als voor twee eeuwen

 

Maer dat op zyn fransch te schreeuwen,

 

Maekt by ons de bazen niet.

 

 

 

Waren Belgies noorderstreken,

 

Niet van menig regt versteken,

 

Dat den Zuiderling geniet;

 

Dan zou dichtkunde ook hier pralen

 

Die nu 't hoofd moet onderhalen,

 

Maer den moed nooit zakken liet.

 

 

 

Vorst der Vlamen en der Walen!

 

Kom den roem uw' tol betalen:

 

Ons vermaerde Akademie,

 

Eischt ten steun der vrye kunsten,

 

De eigen regten, de eigen gunsten,

 

Die men schenkt aen d'industrie.

 

 

 

Daer zal England nooit in lukken,

 

Daer moet Frankryk zelf voor bukken;

 

Dienen we anders hun tot slaef....

 

Dat doet meer in verre streken,

 

Van der Belgen glorie spreken,

 

Dan arduin en beeteraef.

 

 

 

Dat kan nog ons harte streelen,

 

Dat kan al de rest verheelen,

 

Wat men ons ontnomen heeft;

 

Trots de gal der lasteraren,

 

Blyven wy gelyk wy waren,

 

Tot de laetste Vlaming leeft.

 

 

[p. 282]

 

Dat is prysbaer zoo wy meenen,

 

Dat kan moed en kracht vereenen,

 

En ons dienen in den stryd;

 

Kom, o vorst der vrye Belgen!...

 

Toon dat Gy uw vlaemsche telgen,

 

Nog niet heel vergeten zyt.