Volledige werken. Deel 2

[p. 246]

Ode by de Eerste Verjaring der Opening van de Yzeren Spoorbaen tusschen Antwerpen en Keulen
In deze stad plegtig gevierd den 13 october 1844.

Dat was een schoone dag⁽¹⁾, toen de oude Rhyn de Schelde

In zyne reikende armen nam;

Den vroegren broederband herstelde,

Die 't heil van beide volken gelde,

Van zede en godsdienst eens, en eens van tael en stam.

De handel juichte toen de heldre toekomst tegen,
Voorspelde Vlaend'rens grond en bloei en zegening;

De welkom schaterde aller wegen,

By schitrend feest- en jubelplegen;

En kuste in geestdrift opgestegen,

Het zegel der verbroedering.

Thans, thans verjaert dit feest, dat nimmer aen 't geheugen,

Van Duitsch of Belg ontschieten mag;

Verwelkomt dan, met gulle teugen,

ô Zaemverbondenen! dien glorieryken dag,
Een van de schoonste wis die 't volk hier immer zag.

't Is feest! Ja hoe de octoberbuijen,

Door zaemgepakte wolken kruijen,

Hoe ook de storm door 't luchtruim snelt;

(1) 13 october 1843.

[p. 247]

 

Geen herftstschok zal de viering hindren,

 

Geen najaersvlaeg de vreugd vermindren,

 

Uit onzen boezem opgeweld.

 

 

 

En telkens als het zal verjaren,

 

Herin'ren wy dit broederfeest;

 

Dan zullen wy met blyden geest,

 

Ons in een ruimen cirkel scharen;

 

Om op echtvaderlandsche altaren,

 

In schaduw van olyf en palm,

 

By 't stygen van den wierook walm,

 

En 't schaetren van den jubelgalm,

 

Onze offers onderling te plengen;

 

Der vriendschap hulde en dank te brengen,

 

Die Ambiorix teelt aen Herman's kroost verbond,

 

En elken grens verdreef van der Teutonen grond.

 

 

 

Zoo zullen wy, na later jaren,

 

De vruchten onzer vlyt vergaêren,

 

En dankbaer zal de naneef zyn,

 

Als hy den blik werpt in 't verleden,

 

En napeinst welke reuzenschreden

 

De vaedren van de Schelde deden,

 

Met hunne broedren van den Rhyn.

 

 

 

Zoo blyft de handel immer groeijen.

 

De nyverheid bestendig bloeijen,

 

En schittren voor Europa's oog;

 

Zoo klinkt de glorie dezer landen

 

Eens aen de verstgelegen stranden;

 

Zoo ryst het werkstuk onzer handen,

 

Als Keulen's kerkbouw eens omhoog.

 

 

 

Herin'ren we ons dan aen die stonden

 

Die Belgien aen Germanje bonden,

 

En zeegnen wy dien grooten dag,

 

Die de afstand ylings deed verzwinden;

 

Die landen kwam te zamen binden;

 

Ons op den adem van de winden,

 

Verplaetste als door een tooverslag.

 

 

[p. 248]

 

Poog het der toekomst te bewaren,

 

Boek het in uw gewyde blaêren,

 

ô Muze van de poëzy!

 

De kunst heeft het in brons gedreven;⁽¹⁾

 

Zoo blyft ons deugd en roemryk streven,

 

Ten voordeel aen de later neven,

 

Gewis de volgende eeuwen by.

 

 

 

Komt, duitsche broeders! Feestgenooten!

 

Moog niets ons werk aen duigen stooten,

 

Dat ons zoo innerlyk verbond,

 

Komt, klinkt de schuimende bokalen,

 

Dat de echo's van de ruime zalen,

 

In harmonie den kreet herhalen:

 

Heil! Belgies- en Germanjes grond!

(1) Zinspeling op den penning te dier gelegenheid vervaerdigd en rondgedeeld.