Allerzielen Dag.
Hoe aeklig roept het klokgebrom,
De menschen naer Gods heiligdom!
Hoe doodsch doet uit den tempeltoren
Dit hol geklank zich kleppend hooren,
Door 't neevlig vloers der najaerslucht!
Wat heeft ons 't harte toch zoo innig
Ontroerd? 't Is of natuer droefzinnig
Van diepen rouw getroffen zucht.
Wat snelt het volk by bitter weenen,
Gebogen naer het kerkhof henen?
Hoe treurig klinkt hun smeekgebed!
Thans viert de kerk den rouw der zielen,
Die in des afgronds strafplaets vielen,
Tot effening van schuld en smet;
Aen wie de Heer zich blyft onttrekken,
Tot dat zy zuiver zyn en puer
Gelouterd door het vagevuer.
| |
Ach! 'k voel my ook tot bidden wekken,
'k Wil met de Kristnen grafwaerts trekken,
En daer myn bede en vroom getraen,
Op hunne sluimrende assche plengen;
Dat God hun afslag moge brengen,
Door ons ontroernis aengedaen.
Komt meê, gy allen die wilt hopen,
Den Heer eens van naby te zien;
Komt, met gebogen hoofd en kniên,
Het graf ons broeders rondgekropen,
En met een diep bewogen hart,
Vermindering van hunne smart,
Den Alontfermer afgebeden;
Die zoo meêwaerdig naer beneden,
Zyn liefdeblikken houdt geslaên,
Waer slechts een zucht, een enkle traen,
Uit menschenmin hem wordt geboden,
Tot heil en lavenis der dooden.
Myn grysaerd, die uw zonen mist,
De Heer toch had het zoo beslist,
Hy schonk ze u, om ze u eens te ontdragen.
Zy waren u op aerde dier,
Gedenk hun dan in 't vagevier,
Waer zy zoo zeer om redding vragen...
Gy zyt aen 't eind uws levens dagen,
Volbreng getrouw dees liefdepligt. -
Komt nader, sukkelende weezen,
De droefheid staet bij u te lezen,
In 't rood gezwollen tranend oog;
De algoede Vader van omhoog.
Heeft hy uwe oudren u ontnomen,
Hy kent toch hoe het wezen moet;
Gy wordt door hem verzorgd, behoed,
Zyn geest waekt immer voor de vromen.
Gy wordt met hun die gy beweent,
Eens eeuwig voor zyn troon vereend;
Na Gy uw loopbaen zult voltrekken,
En dan gezuiverd van de vlekken,
Der aerdsche zonde en kwalen zyt.
| |
Wel zalig, hy, die in zyn tyd.
Den afgestorven wil gedenken,
Dien zal de Heer ook afslag schenken,
Als hem de blakerende gloed,
Na zyn verscheiden loutren moet.
o Vader der barmhartigheden!
Gy, bron van alles wat bestaet;
Vergeef de zielen om ons beden,
't Eilaes te ligt bedreven kwaed.
De zonde weet zoo loos te lokken,
Ons zwak verstand wordt ras misleid;
De duivel kan ons hart zoo schokken,
Onwillens worden wy getrokken,
In 't spoor waer 't onheil ons verbeidt.
Ach! oordeel toch in uwen toren,
In uwe gramschap niet, o Heer!
Of allen zyn wy vast verloren;
Wil in de diepte ons zuchten hooren,
En zie genadig naer om neêr.
Schenk, wie in uwen naam gelooven,
Het loon den vromen vast bereid;
En worden eenmael 's afgronds kloven,
Van gloed beroofd en digtgeschoven,
Om namaels eens uw majesteit,
't Aenschouwen door alle eeuwigheid.
|
|
Auteursrecht onbekend