De Watergeuzen.
(1573.)
Kom op! kom op! uit baei en kreek;
Kom op! uit elke waterstreek.
De nacht is koud, de maen is bleek;
De siddring spookt op 't golvend sop.
Het weêr is kil en bar, de wilde baren huilen,
En spatten 't grauwe schuim den sombren hemel toe;
De Spanjaerd poogt de kou in d'oorlogskiel te ontschuilen,
De luiken hangen digt, hy sluimert wel te moê.
De noordwind zweept den wacht, verkleumd tot op de beenen,
| |
De scherpe hagel slaet hem de oogen voos en styf:
Wy slingren ongestoord, door storm en branding henen,
En klampen hem aen boord, en vallen hem op 't lyf.
Dan blinkt ons kokermes! dan bliksmen onze roeren
Door hol en kykgat heen, en spreijen schrik en dood!
Dan plegen wy de wraek, die we eens zoo heilig zwoeren,
Terwyl de kiel weêrgalmt op 't botsen van het lood.
En kraekt hun logge vloot, in 't buldrend nat bedolven,
Of werpt haer de afgrond als verbolgen naer de sfeer;
Wy wagglen juichend op de tippen van de golven,
Als kindren van den stroom, in bondschap met het meir.
Wy schenken geen genade! ons gaet het ook om 't leven!
De laffe Kastiljaen, door ons ten buit gemaekt,
Wordt met de borst doorpriemd, de zee ter prooi gegeven,
Die, als met ongeduld, naer spaensche lyken haekt,
o, Weinigen van hen herzien de zuiderkusten!
Het water wordt hun zerk, de bedding blyft hun graf;
Naest menig scheepswrak zal dáér hun gebeente rusten;
Dáér knaegt de gramme haei hun vlotte rompen af.
Kom Alva! kom Bossu! daegt uit uw zeekasteelen,
En beukt met yzren vuist ons ranke bodems lek;
Wy willen Naardens moord, en Haarlems rampen heelen;
Wat schuilt gy in de romp? vertoont u op het dek!
Wy vlieden 't vunzig hol; wy zien de vlakte dampen;
Uit elke mistkolom spreekt ons een broeder aen,
Vermoord op uw bevel, door pyniging en rampen;
Zy fluisteren ons toe: ‘Hoezee! val aen! val aen!
Ziet onze lyken ginds aen boeg en takel hangen,
Met stollend bloed bevlekt, van ryp en nevel grauw;
De wonden gapen nog, voor 't vaderland ontvangen;
Wreekt, Broedren! onzen dood, en weest uw eed getrouw!
Wy zweven om u heen; wy zullen u bezielen.
Komt, steekt de lont aen 't kruid, en vlamt uw beulen blind!
Of laet zich Bato's kroost thans weereloos vernielen?
‘Wel hem, die moedig sterft, en land en vryheid mint!
Kom op! kom op! uit baei en kreek,
| |
Auteursrecht onbekend