Volledige werken. Deel 1
(1884)–Theodoor van Rijswijck–
Auteursrecht onbekend
[pagina 398]
| |
Wat staen wy brallend rond te staren,
Als of wy halve goden waren,
Aen wie noch tyd noch lot gebiedt?
En ach! wat zouden wy vermogen,
Gaeft Gy, o Heer! uit mededoogen,
Ons allen 't daeglyksch broodje niet!
o Vorsten, op uw purpren troonen!
Wat blikt gy uit uw schittrend hof,
Op de armen die in hutten woonen,
Als waert gy van een beter stof?
Gy zyt, als zy, uit slyk geschapen;
En moogt ge op 't fulpen kussen slapen,
Versierd met kunstwerk en kleinood;
Gy moet geknield met de eigen klanken,
Als zy, den zelfden God bedanken
Om 't zelfde stukje daeglyks brood.
De vlinder aest op bloem en knoppen,
Waer hy zyn snoeplust aen verzaedt;
De graspyl aen de morgendroppen,
Waarin hy tot den wortel baedt;
De Mamouth 's menschen oog ontweken,
Graest in nog nooit gekende streken,
En scheert geheele weiden bloot;
En 't krekeltje aen de rots gehangen,
Blyft voedsel van den God ontvangen,
Die 't menschdom spyst met daeglyksch brood.
o Eeuwige! die 't al doet leven,
Die al wat is het aenzyn gaeft;
Die boom en bloem blyft wasdom geven,
En mensch en dieren voedt en laeft!
Hoe zullen onze zwakke klanken,
U, voor die eeuwge gift bedanken,
Dien waerborg tegen ramp en nood?
Wat zal het aerdryk U vereeren,
In tegenwaerde, o Heer der heeren!
Van 't mild geschonken daeglyks brood!
Wel hem! die vreedzaem neêrgezeten,
Zich na zyn werktaek spyst en voedt;
| |
[pagina 399]
| |
De last zyns arbeids kan vergeten,
Voor versche kracht en nieuwen moed:
Die om den bloei van kroost en gade,
En pracht en overhoop versmaedde,
En wat het lot aen andren bood;
Die in vermaek als in ellende,
Gods milde vaderhand herkende
By elken beet in 't daeglyks brood:
Die aen zyn kind een vast betrouwen
Op 's hemels milde gunst beveelt;
Het vroeg de handen zaem leert vouwen,
Tot Hem die ons behoeften heelt:
O! die zal in zyn levensdagen.
Zich van geen bitterheid beklagen,
Al drukt hem 't lot zoo zwaer als lood!
Hy ziet Gods hand den nooddruft wegen,
En zet, hoe bitter ook verkregen,
Geen zuren beet in 't daeglyksch brood.
Wee hem! die in 't genot verslonden,
Tot aen den gorgel vol gepropt;
Wiens hart aen 't brooze vast gebonden,
Nooit voor zyn medeburger klopt:
Die d'armen hongrig hoorde smeeken;
En hem geen kruimel toe wou steken,
Hoe men hem ook in Godsnaem kloeg;
De Heer vraeg' hem by 't reekning geven:
‘Waer is het overschot gebleven,
‘Daer de arme in mynen naem om vroeg?
‘Dat méér, dat u niet toebehoorde,
‘En dat gy voor de honden smeet;
‘Waerdoor ge uw armen broeder moorde
‘Die koude, dorst en honger leed?’
Ach! wat zal hy dan kunnen uiten?
Hy zal de hel zien opensluiten,
Waer hem de ryke vrek verwacht;
Die met rood geblakerde oogen,
Den armen Laesrus in den hoogen
Naest God beschouwt in morgenpracht.
| |
[pagina 400]
| |
Ach, of de mensch zyn armen broeder,
Meer broederliefde in 't harte droeg'
Hem hulpvol toetrade als zyn hoeder,
Wen hy van ramp en armoê kloeg.
Hoe zou de Heer der englenscharen,
Aenminnig op zyn kindren staren,
Van achter 's hemels lichtgordyn!
Hoe vreedzaem zou de ellendling leven!
En 't brood den bedelaer gegeven,
Zou nimmer hard om by ten zyn.
o Gy! die alles teelt en zegent,
Het al tot ons bestaen bewaekt;
Die lavend op ons akkers regent
Wanneer de veldoogst kwynt en kraekt.
Die 't beekje door de rots deedt schieten,
Het langs de velden leerde vlieten,
En d'oceaen in boeijen sloot;
Wien mynbergslaef en magtige eedlen,
In kuilen en op troonen beedlen,
Om 't zelfde stukje daeglyksch brood:
Ach! of uw woord, het brood der zielen,
Ons spyzen mogt tot in den dood!
Eerst dáérom moet de stervling knielen,
Dit is het zaligmakend brood,
Dat ons het harte kan versterken
In de oefening der liefdewerken,
Waer voor Gy ons den hemel biedt -
Heer! die ons heden, die ons morgen,
Des ligchaems nooddruft wilt bezorgen,
Vergeet ons hongrig zieltje niet!
|
|