Volledige werken. Deel 1

[p. 371]

Begeestering.
Aen den dichter Nolet de Brauwere van Steeland.⁽¹⁾

Neen! Wy zyn kind'ren van Apol,

Geleerde Heer, dit hou ik vol...

Wy zyn vermaegdschapt aen de goden;

En wie dit niet te ras gelooft,

Is vast van zyn verstand beroofd:

Dien is 't gezond begrip ontvloden.

Neen! Met geen dagelyksch gezigt

Voltooidet gy uw heldendicht;⁽²⁾

Gy waert door eedier licht beschenen.

Gy zweefdet als een aedlaer rond,

Ver boven 's werelds horizont!

Begeest'ring voerde u daer op gouden wieken henen.

Gy waert misschien naest uwe stoof,

Nog met uw slaeprok aen, gezeten;

Zelfs bezig met een bifsteek t' eten:

(1) Zie in het letterkundig jaerboekje van 1842 het dichtstuk de Begeestering, van gemelden dichter.

(2) Ambiorix.

[p. 372]

 

Denkt gy dat ik dit niet geloof?

 

Maer 't was uw ligchaem dat beneden was gebleven.

 

Uw ziel doordrongen van een bovenaerdschen gloed,

 

Trad staert- en dwaelstar met den voet;

 

Dit is den dicht'ren, ja! maer and'ren niet gegeven.

 

 

 

Men lymt soms wel eens iets aen een,

 

Als onze dichtaêr niet wil zwellen;

 

Voor ieder albumvers kan men niet luchtwaerts snellen,

 

Dit wil ik niet veronderstellen:

 

Doch als het onderwerp de ziele treft en roert,

 

Dan word men hemelwaerts gevoerd!

 

O! wen een dichter wil verhalen,

 

Hoe hy zyn blyden lentetyd,

 

In zaelge stonden met een jeugdig liefje slyt:

 

Als hy zyn meisjen af wil malen,

 

Als hy de blonde lok waer hy zoo graeg meê krult,

 

Als hy van 't vuer dat heel zyn ziel vervult

 

Eén enkel sprankjen in uw boezem wil doen dalen,

 

Dan moet hy, dit is afgedaen,

 

Fel van begeest'ring zwanger gaen.

 

 

 

En als de vreemdeling der oud'ren erf wil schenden,

 

En klemmen 't vaderland een keten om de lenden;

 

En als de Gallomaen in bondschap met den Wael,

 

Te velde trekken ter verdelging onzer tael:

 

Als ge de lier dan grypt, de haetren tegendondert,

 

Dan rookt g'uw pyp op uw gemak niet in dit uer;

 

Dan brengt begeest'ring in uw lied wat meerder vuer

 

Als in een scone sprook⁽²⁾ van veertien honderd.

 

Dan voelt gy zoo als ik gewis,

 

Wat Fictie en wat geestdrift is!

 

 

 

Wanneer Van Duyze in lossen zwier,

 

Een zang doet rollen van zyn lier,

 

Dan mag hy 't harte dikwyls raken:

 

Dan heeft begeest'ring hem omvat,

(2) VADER ADAM Vlamine, eene scone sproke uitgegeven (en gemaekt) door P. Van Duyze in de spelling der XIV eeuw. De schryver houdt het voor een schimpschrift. Zie hier het begin:

Als Adam zich niet zonder vaec,
Meer lei in 't groen te slaepen;
(Las hy de Sproke, en hy begon
Te geeuwen en te gapen.)

[p. 373]

 

Dan is hy dronken van het geestryk hoefbronnat.

 

Maer als hy Vaudevill's wil maken,

 

Die noch naer zout noch peper smaken;

 

Dat telkens het orkest de hoord'ren moet ontwaken,

 

Die knikkend sluimeren in bak en gaendery;

 

Dan staet verbeelding hem niet by,

 

Of schoon hy elders nog al dit en dat durft schaken.

 

Maek dat ik nimmer zulke drooge Cluyten⁽¹⁾ zing,

 

O! edele begeestering!

(1) Cluyte was klucht by de ouden zegt de heer Mertens. Het volk hier ter stede heeft er thans klod klodde voor; het beteekend ook iets flauw, iets vervelend dat geene waerdeheeft. Van hier kloddery voor kluytery en zoo nog een woord dat er op trekt.