Volledige werken. Deel 1(1884)–Theodoor van Rijswijck– Auteursrecht onbekend Vorige Volgende [pagina 320] [p. 320] Hans Holbein. Hans Holbein, om zyn kunstvermogen, Maer juist niet om zyn ruigen baerd. De heele wereld door vermaerd, Was eens naer Engeland getogen. Maer zie, de faem gezwind van aerd, Was hem allang vooruit gevlogen. En koning Hendrik met zyn stoel, En heel zyn adel, trok te voet Hoogduitschlands grooten schilder tegen. Zy wisten dien zoo te bewegen, Door eeremark en vorst'lyk loon, Om 't ruim paleis, door menig schoon Taffreeltje van hem te verryken; En om des konings beeldenis, Dat in het Parlement moest pryken, Op 't treffendste te doen gelyken. Hans Holbein, zonder lang te kyken, Ontpakte verwen en vernis Maer met der haeste uit blaes en doozen, Hy bleef, en werkte zonder poozen. En koning Hendrik was te vreèn, Maer eens, een edelman verscheen Hem in zyn werkhuis, styf omhangen [pagina 321] [p. 321] Met kleinood, lint en kostlyk bont, Dat hem schier nasleep tot den grond; En met twee knevels die zyn wangen Al fel omkrulden. ‘Schilder Hans!’ Sprak hy wat happig: ‘wil my thans ‘Daer myne beeldenis eens maken. ‘Ik heb juist altoos geenen tyd, ‘Dus maek u dan eens vlug bereid; ‘En wil dit werk eens even staken, ‘Waer gy daer mede bezig zyt.’ De schilder zag hem styf in d'oogen, En dacht: ‘zie daer, wel sakerment! ‘Van waer komt my zoo'n mooije vent, ‘Op eens myn kamer in gevlogen? ‘Wie is zyn eedle?’ vroeg hy toen - ‘Wat hebt gy met myn naem vandoen?’ Was't antwoord: ‘zet u aen het malen, ‘Of wel, de duivel zal u halen! ‘Gy onbeleefde kladder, zie ‘Voor 't minste vreemde schoff'laer, wie ‘Er zich gewaerdigd hier te komen. ‘Een adelborst, een eedle spruit! - ‘En voor wien hebt gy my genomen!’ Sprak Holbein: ‘voor een armen guit? ‘En waert gy nu de Paus van Romen, ‘Zie daer, ik schilder u niet uit!’ En d'edelman trok bei zyn armen Van onder mantelplooi en mouw; Begon eens vloekend rond te schermen. Als of hy aenstonds boksen wou. ‘Ho! wacht:’ riep Holbein, ‘wacht eens even, ‘Dat ik m'ontmaek van bril en stok; ‘'K zal u daer eens een les in geven.’ Hy greep hem by zyn bonten rok. En zonder lang met hem te klappen. Verzekerd van de zegeprael, Schoof hy hem langzaem naer 't portael, En smeet hem zachtjes van de trappen. ‘Daer!’ riep hy, ‘daer! en spreek voortaen ‘Een kunstenaer zoo niet meer aen!’ En d'edelman van woede aen 't branden, [pagina 322] [p. 322] Sloeg beî de vuisten in het hair; En zwoer zoo luid en kreet zoo zwaer; Hy kraste hevig met de tanden, En liep verwilderd naer den vorst. ‘O koning! ‘riep hy dol van woede, ‘Gy die den adel steeds behoedde; ‘Ik ben beledigd door een guit! ‘Uw schilder dorst my aen te schenden, ‘De beul zal hem het leven enden; ‘Spreek, koning, spreek zyn vonnis uit!’ Vorst Hendrik, die in 't eerst zich stoorde, Om dat men d'adel had miskend; Vond ras de zaek geheel gewend Toen hy den naem van Holbein hoorde. Hy schudde peinzend met het hoofd, Als scheen hy 't vonnis 't overwegen. En sprak op eens den jonker tegen: ‘Het komt my voor, of gij gelooft ‘Dat er in 't land nog heele hoopen ‘Van schilders zoo als Holbein loopen! ‘Dat ik den man om u verjoeg, ‘Of hem zoo maer het hoofd afsloeg, ‘Hoe zoude ik aen een and'ren raken? ‘Te meer, een edelman als gy, ‘Zet ik dien af, ik noem er by; ‘Die kan ik met dozynen maken. ‘Een kunst'naer is van meer gewigt....’ De jonker kraemde weg en hield de tanden digt. Vorige Volgende
Auteursrecht onbekend Auteursrecht onbekend Auteursrecht onbekend
Auteursrecht onbekend
Auteursrecht onbekend