|
| |
| |
| |
Apelles en de Schoenlapper.
Daer was in overouden tyd
Een schilder, wyd en breed vermaerd
Waerin zyn deugd nu ook bestond,
Althans, hy was gelyk men zegt,
Hy droeg een breedgeranden hoed,
Had knevels aen den mond,
En wie hem zag, zei, dat het hem
Heel schilderachtig stond.
Hy was een vyand van 't klassiek,
En woonde in een gebouw, dat nog
Eens werd hem door een ryk baron
Dat twintig voeten groot moest zyn,
| |
| |
Hy had welhaest een schets gemaakt,
Ja ja, dacht de baron by zich,
Die vent verstaet zyn stiel.
'T verbeeldde Jupiter, die in
Een fieren zwier'gen stand;
Het heir der reuzen aenviel met
De reuzen droegen spaensch kostuem,
En d'Oppergod stak in 't habyt
Dit gaf een wonderbaer kontrast;
Dat Jupiter en 't reuzenras
‘Maer’ spraken sommigen uit nyd:
‘Hy schildert 't al naer de natuer,
‘En steelt er dan nog by.
‘Die Jupiter is naer Temers,
‘Die wolken zyn naer Wouwermans,
‘Zoo kan 't een ezel wel.
‘'K wed als 't in d'expositie komt
‘En dat er geen journael van spreekt
‘Hoe slecht het schryft of niet.
‘'T is mooglyk’ sprak een ander toen:
‘Maer hy verkoopt nog al;
‘En thans is 't geld verduiveld schaersch,
‘Zie, dit is maer 't geval
| |
| |
‘Want schildert ook al vroeg en laet,
‘En treft gy geenen koopman aan,
‘Dan blyft gy toch de bloed’
Zoo sprak men over duizend jaer,
Zoo spreekt m'in onzen tyd;
Al wie een ons geluk beloopt,
Yindt twintig killo's nyd.
Apelles stoorde er zich niet aen,
Hy borstelde zyn armen styf,
En wreef zyn ving'ren moê.
Na vyf zes weken was het stuk,
Hy was in geldsgebrek de man,
Hy had zich wat gespoeid.
Hy nam het van den ezel af,
En hing het aen den muer;
En liet het in zyn voorhuis zien,
Aen vriend en aen gebuer.
Zyn huis was vol, den ganschen dag
En 't volk sprak overluid,
Des meester kunst en handigheid,
Maer, een schoenlapper uit de buert,
Die zich daer ook bevond;
En met zyn schoodsvel aen, het stuk
Viel eensklaps streng en heeklend uit,
En sprak ‘die linke schoen
‘Van Jupiter, is slecht gemaakt,
‘En heeft maer geen fatsoen.
| |
| |
‘Die achterlap is veel te klein,
‘Die zool is veel te smal;
‘In 't kort, het schoenwerk van Jupyn
Zyn medeburen zagen 't ook,
Nu ging hy stout en stouter voort:
‘Dan deugt die andere ook geen duit;
‘De schoenen van der Godenbaes,
En d'ommestaenders juichten toe,
En maekten door herhaeld geknik,
Apelles, die dit had gehoord,
En dacht: wel bliksems, 't is wel waer,
Maer baes Krispyn door al den lof
Verblind die men hem schonk;
Wist van geen tegenhouden meer,
‘Ja,’ sprak hy, ‘en dit bovenbeen,
‘Draeit ook uit zyn gelid;
‘Gelykt dit aen een Jupiter?
‘Kykt eens hoe hy daer zit.
‘Er is geen droppel majesteit
‘In 't opperhoofd der Goôn;
‘En gindsche reus trekt oogen, als
| |
| |
En weder lachte 't volkje toe;
Maer zie, Apel schoot voor,
En trok den knibbelaer ter deeg,
En sprak hem toe. ‘Hoor, haes Krispyn!
‘Wilt blyven, en het laerzenwerk
‘Beknibb'len, dan is 't goed.
‘Maer stand noch kleuren kent gy niet,
‘Gy hebt een lappersgeest;
‘En 'k raed aen al wie schoenen maekt,
‘Ik heb van zool noch achterwerk,
‘Maer'k heb m'er nimmer meê bemoeid,
‘Dus, doe gy ook zoo vent!’
En 't volk deed aen Appelles recht,
Het had hem goed verstaen;
En baes Krispyn kon heel beschaemd,
En ras naer huis toe gaen.
Dit kleedje past aen onzen tyd,
Hoe menig lapper is er niet,
Die zich met kunsten moeit.
|
|
Auteursrecht onbekend