|
| |
De Advokaet en de Duivel.
Een jagthond der gerechtigheid,
Was wyd en breed alom beroemd
Hy had kasteel en haerd en paerd
En ging in 't zy gekleed,
En niets ontbrak hem dan dat geen
Ook medelyden was hem vreemd;
Trok weêuw en wees, 't was al gelyk,
Het laetste hemd van 't lyf.
Eens zeide hem een Mammons vriend:
‘Daer woont in gindsch gehucht een vent
| |
| |
‘Ik schoot hem geld, hy deed het op;
‘Nu wil ik hem aen 't lyf,
‘Dan smeekt hy telkens uitstel af
‘In naem van kind en wyf.
‘De schade is echter wel niet groot,
‘Heeft hy my toch al tienmael meer
‘Toch schenk ik aen dit galgenaes
‘Neen! bloedig tell' hy 't my te rug
‘Hoe hard hy smeek en kryt!
‘Hy zal eens rap den kerker in;
‘Zie daer, heer advokaet,
‘Ik geef de zaek geheel aen u,
‘Volvoer een schoone daed.
‘Ga heên, sluit hart en ooren dicht,
‘Laet snorken kind en wyf;
‘Doch, wat schryf ik u reeglen voor....
‘Gy zyt geen vlasbaerd, bloode en bang,
‘Als 't aenkomt op dit punt;
‘Daer is de wissel, handel toch
‘Zoo streng als g'immers kunt. -
‘O!’ sprak de rechtsman, ‘heb geen zorg,
‘'K beschik hem leed en lot,
‘Voor d'avond schemert zit hy al
Hy knopte zich in aller haest
Waer na hy met zyn' boozen last,
De stadspoort buiten trok.
| |
| |
En op een afgelegen veld,
Waer hy zyn weg langs nam,
Ontmoette hy een dikken heer,
Hy had een rooden mantel aen
De pleiter in verwondering,
Werd niet door hem gegroet,
‘O!’ dacht hy by zich: ‘zekerlyk
‘Moet wis een staetsminister zyn
‘Of denk'lyk nog al meer.
‘Dat hy soms myn client eens werd!
‘Wat maekt zyn hoogmoed my....
‘Kom! ga ik met ontdekte pruik
‘Uw dienaer!’ riep de vreemd'ling luid:
‘Waer toe die groote haest?
‘Gy zyt schier al uw' adem kwyt;
‘Wat kykt gy zoo verbaest? -
‘Ik moet wel, uw genade!’ sprak
‘Ik zit een soort van vogel na
‘Die ligt ontsnappen kan. -
‘Ah!’ riep de totenhoed: ‘gy gaet
‘Wel vriend! zoo iets te zien was steeds
‘Myn allergrootst verlang!
‘Ook hoû ik veel van galg en rad
‘En pael en mutsaerdvuer;
‘Maer waer ontmoet men ergens zoo'n
| |
| |
‘Daerom mynheer! verzel ik u,
‘Ik ben de man nochtans, die u
‘Men spreekt aen 's aerdryks ander eind
‘Uw handel stond my altoos aen,
‘En gy verwierft myn gunst.
‘Met volle ziel beken ik gaern,
‘De spiegel, ja de Cicero
‘Uw ommegang is juist en vroom,
‘Wat recht is moet geschiên
‘Zoo lang 't gezicht der volle maen
‘Op 't aerdryk neêr zal zien.
‘Dit heidensch woordje: billykheid,
‘Waerom 'k zoo dikwyls vloek;
‘Staet ook van over lang niet meer
‘By uw in 't woordenboek.
‘Dus, vriendschap! wandel zoo maer voort
‘Gy wordt door my, daer zweer ik op,
En d'advokaet boog op en neer,
Als 't weigras voor den storm;
En sprak: Ach, heer! gy houdt te veel
‘Indien het u bevallen moog',
‘Verzel my eens ter jagt;
‘Ik toon u zeekre strikken aen
‘Door niemand nog bedacht.’
| |
| |
Nu trok dit moeie koppel door,
En op den schuld'naer aen;
Maer 't heerschap met den totenhoed,
Kon niet gemakk'lyk gaen.
Hy huppelde zoo wagg'lend voort,
En zuchtte: ‘vriend! gy loopt zoo hard...
‘Het zweet lekt van myn baerd. -
‘O!’ was het antwoord: ‘zoo gy wilt,
‘Ik zie 't, zyn Excellentie is
‘Neen!’ sprak de hinker, ‘dit is 't niet,
‘Wat my zoo moeilyk valt;
‘Weet dan, ik kwam ter wereld met
‘Een gansch misvormd gestalt.’
Hy sloeg zyn grooten mantel op,
En bleef een weinig staen;
En toonde zyn' verbaesd gezel
‘Help! help my! groote moeder Gods!’
Zyn moed ontzonk hem als een steen;
En hoed en pruik, en wandelstaf,
Viel nevens hem in 't gras;
Zyn hart sloeg zwaer, zyn wang werd bleek,
Zyn ligchaem koud, als glas.
‘Wat!’ riep de helsche kramer uit:
‘Wat scheelt er u, myn zoon?
‘Ik ben zoo als ik altoos was;
‘Herken uw schutspatroon.
| |
| |
‘Foei! schaem u, voor een advokaet,
‘Gy beeft van top tot teen;
‘Kom, of de vogel, dien gy zoekt,
Daer greep Myndeken paerdenvoet,
Zyn pleegzoon in 't habyt;
En slingerde hem zoo in eens,
Wel honderd schreden wyd.
Hy wrong de leden wild dooreen,
‘O vorst der duiv'len, los my toch!
‘Ik volg u zonder dwang!’
Nu dan, hy trad den duivel na,
Die steeds de stilte brak;
En luid de revolutie prees.
En veel van stoomkracht sprak.
Hoe red ik my, dacht Themis zoon,
Uit 's duivels loozen klauw!
Dat ik nu maer één wezen vond,
Hy zocht, en zag een landman, die
Het naest hen liggend veld doortrok,
En op zyn schimmel sloeg.
‘Voort!’ riep hy uit, by elken slag
Der zweep: ‘gy satans dier!
‘De duivel hale u heden nog
‘Met span en tuig van hier. -
‘Hoor eens, gezel! ‘zei d'advokaet:
‘Hebt gy dat niet verstaen?
‘Men offert u dit schoone paerd,
‘Stap toe, en gryp het aen! -
| |
| |
‘Neen,’ riep de satan: ‘'t, is maer spot;
‘De ploeger meent dit niet;
‘En 'k deed de menschen nimmer graeg
‘Dit mensch heeft toch zyn trekker lief,
‘Al vloekt hy 't al eens naer;
‘En toch, ik min geen paerdenvleesch,
‘Dit weegt myn maeg te zwaer. -
‘Rechtschaepne duivel! dacht de man,
‘Van wil en neiging zwak;
‘Verscheen er maer een sterker geest,
Zoo trok dit allerliefste paer,
Vast verder, tot aen 't naeste dorp:
Zat eene moeder met heur wicht,
Dat op een'broodkorst beet,
En onderwyl tot tydverdryf
Een pyn'lyk duintje kreet.
‘Zwyg!’ riep de moeder, ‘lastig kind!
‘Wat speelt gy met uw kop;
‘Zwyg! of ik roep den bietebouw,
‘Die eet de kinders op. -
‘Hoor, hoor!’ riep 's pleiters luide stem:
‘Dit vrouwmensch roept om u;
‘Gryp toe! een kinderzieltje geit
‘Een' soupe à la tortue -
‘Neen’ zei de satan: ‘dit 's maer spel,
‘Die moeder mint heur kind;
‘Zy roept my niet in vollen ernst,
‘Ik ben niet doof noch blind.
| |
| |
‘Trots al den last der moederzorg
‘Lieft zy den kleinen snaek;
‘En toch ik heb tot kindervleesch,
‘Geen al te grooten smaek. -
‘Nu’ was het antwoord: ‘kort en goed,
‘Maer hier, patroon, hier woont de hond
Nu trad hy op een hutjen aen,
‘Wat goeds brengt ons zyn eedle?’ sprak
De huisman bleek van kleur.
‘Wat brengen!’ riep een stem, die haest
‘Zie eens, bedrieger! kent gy dit,
‘Uw eigen handschrift niet? -
‘Het is myn naem, en ook myn hand,’
‘Genade! heeren, daer ik thans
‘Heb nog een week of twee geduld!
‘Ach stel 't zoo lang nog uit!
‘Dan effen ik de heele som,
‘Ook tot de laetste duit. -
‘Geen woord van uitstel, niets te doen,’
‘Telt gym' eens rap de schyven niet,
‘Dan weet ik and'ren raed.
‘Dan zend ik op het oogenblik,
‘En 'k sluit u in het diepste kot,
‘Geboeid aen arm en been. -
| |
| |
‘Ach! heb erbarming!’ riep de man,
Met gansch verdraeiden zin:
‘Moet ik den toren op, o wee!
‘Wie troost myn arm gezin!
‘'K verschafte steeds nog met myn zweet
‘Hun allen 't daeglyks brood;
‘Ach, moet ik heên, dan sterven zy
‘Van ziekte en hongersnood!....
Daer stuiven vlug ter kamer in
Zes kind'ren en een vrouw;
Van zorgen mat, van zuchten moê,
Van last en honger grauw.
Zy kropen voor des pleiters voet,
‘O wee! gy hebt geen tygersborst,
‘Heb ook een menschen hart.
‘Wat?’ riep hy zonder 't minst gevoel:
‘Wat wil dit beedlaers pak?
‘Scheer u op zy, ik lach wat braef
‘Met al dit snik en snak.’
Hier vroeg hy lagchend aen den droes,
Hoe die zyn doenwys vond;
En Satan knikte gunstig toe,
Als of hy 't zoo verstond.
‘Kom!’ riep de schuld'naer dan op eens:
‘Brengt, my ten kerker op....
‘Gy heidensch mensch! de duivel gryp,
‘Ha ha!’ sprak Satan: ‘dit is ernst!
‘Nu roept men my, gy booze guit,
| |
| |
‘Nu komt de wensch uit ganscher hart,
‘Steeds had ik taeie schurkenvleesch
‘Ver boven 't andre lief.....’
Hy sloeg zyn yzren klauw gezwind
In 's pleiters kille huid;
En stoof met hem gelyk een wind
De stulp der jamm'ren uit.
Na het hoogduitsch van Langbein.
|
|
Auteursrecht onbekend