Over-Ysselsche sangen en dichten

T'selve. Op den 114. Psalm.^*

1.

Doe s'levens Vorst t'onschuldich leven liet

En s'herten bloet heel waterich verschiet²

Wt sijn doorboorde sijde,^2-3

Doe wiert de doot verplettert haren kop,
De grendels van den afgront sprongen op⁵

Gants boven maten wijde.

2.

Den hemel booch en aerselde vervaert,⁷

De Son sach toe en tooch te rugge-waert

Sijn guldene clincanten,⁹

De aerde creech een roering' op het lijf,
Der clippen gront voort grouwelijck bedrijf

Borst wt aen allen canten.

3.

Wat was u, Son? wat saechdy wt de hoochd'

Dat ghy met een swart lampers overtoocht¹⁴

U croon vol diamanten?

Wat was u, doot, dat ghy geheel verbluft
De sloten van u adem-loose cluft¹⁷

Braeckt wt aen allen canten?¹⁸

4.

Voor s'levens Heer die stervende verwint,

Wiens weergae men in aerd' noch hemel vint

De rotsen mosten beven,

Wiens blancke borst dee bruysen een fonteyn
Waer door hy maeckt des werelts sonden reyn

En schenckt de dode t'leven.

* T'selve II, zie voor de wonderen bij Jezus' sterven Matthaeus 27:45 en 51-53.

2 verschiet: wegstroomde.

2-3 cf. Johannes 19:34, ‘maar één der krijgsknechten doorstak Zijne zijde met een speer, en terstond kwam daar bloed en water uit’.

5 op: open.

7 aerselde: week terug.

9 clincanten: stralen (eig.: = tegenw. ‘klinkklank’: klatergoud).

14 lampers: floers.

17 adem-loose cluft: doods-kloof.

18 braeckt wt: stuk braakt.