De nieuwe Harleveense doedel-sak

kweelende boere-deunen, minne-klagten, harders-zangen , drinkliederen, en klugten. Alle op bekende voysen

[p. 70]

Droom aan Fillis.

Voys: Ag waarde Klooris die ‘k bemin.

Terwyl de Nagt Godin Diaen,
Veel schoonder als voor deze praelden;
Want zy met hare glanze straelden,
Na Febus had zijn rijs gedaen,
Ben ik ter slaep Koets opgetreeden,
Maer waer nog pas op ‘t zagte Bed,
Of Cupidootjen schoot heel net:
Een heete schigt door al mijn leden.

Ag sprak ik klyne God der Min,

Hoe kunt gy mijn nog langer plagen,
o Smert, o smert die ‘k moet verdragen,
Waerom schiet gy dees Boezem in,
Die reets gelyk een Erna blaekten,
Of wilt gy dat de felle Brand
Mijn heel verteert en brengt van kant:
‘k Wens gy dan ras een eynde maekten.

Want zo te leeven lykt men niet,

Gy doet mijn duyzend dooden sterven,
Og mogt ik Fillis gonst verwerven:
Weg vloden mijn rampen en verdriet,
Dus ly ik op mijn Bed te Woelen,
Dan op mijn rug dan weer op zy,
dan wiet ik droevig dan weer bly,
En dagt gy zou mijn Brand verkoelen.

Dan dagt ik weer zy is te straf,

En zal mijn heete Brand noyt blussen,
dan dagt ik weer ik wil ze kussen,
Eer dat ik dael in ‘t naere Graf,
dus speelden mijn verliefde sinnen,
Op u o Fillis waerde Maegd;
Wier soet gesigt mijn siel behaegd,
En die ik Eeuwig wil beminnen.

Tot ik viel in een soete droom,

Men dagt een Maegt heel schoon besneden,
Kwam voor mijn Bed die deeze reden,
Tot mijn sprak gy bent al te loon;
Sta op ik

[p. 71]

 

kan geen klage doogen,

 

Voldoe nu vry u Minnelust,

 

Mijn Brand en d’uwe moet geblust,

 

Y droog de tranen van u oogen.

 

Terwyl zy sprak ontblooten zy,

 

Haer schoot en ted’re blanken leden:

 

Sy quam mee op mijn Slaap Koets treden,

 

Maer toen ik Venus lekkerny,

 

Met die schoone Maegd wou smaeken,

 

Wier ik voort wakker en ik sag

 

Geen Maegd dus riep ik ach! ach! ach!

 

Waer is sy die men zou vermaeken.