Poek en Flappie gaan op reis

[p. 3]

Poek en flappie gaan op reis

Papa en mama willen op reis. Ze zijn van plan Poek mee te nemen. Het moet een verrassing voor haar zijn. Mama en papa laten een paspoort voor haar maken. Als alles geregeld is, komt papa bij Poek.

‘Poekie, wil je mee op reis?’ vraagt hij.

‘Hoera! Natuurlijk! Waar gaan we naar toe?’

‘Naar Cayenne, Frans-Guyana.’

‘Mag Flappie mijn konijntje ook mee?’ vraagt Poek. Papa vindt het goed. En wanneer mama Poeks kleren klaarzet, stopt Poek ook wat spullen van Flappie erbij. Haar baby-

[p. 4]

dekentje, een paar wortelen en een grote kool.

Poek kan die nacht nauwelijks slapen. Ze is erg opgewonden. Midden in de nacht staat ze op en loopt naar mama toe.

‘Mama’, vraagt ze, ‘is het nog geen tijd om

[p. 5]

op te staan?’

‘Nee, nog niet Poek. Ga maar gauw weer slapen. Ik zal je op tijd wakker maken.’

Toch is Poek de volgende morgen al heel vroeg wakker. Als ze op het vliegveld aankomen, staat het vliegtuig er al. Maar Poek en Flappie mogen nog niet in het vliegtuig. Papa brengt de paspoorten eerst naar een politie-agent. Deze controleert ze en geeft ze terug aan papa.

Mama neemt Poek bij de hand. Ze lopen naar het vliegtuig. Poek laat mama's hand los. Ze rent met Flappie naar het vliegtuig. Ze klimt de trap op. Als ze boven komt, wuift ze naar mama en papa.

De piloot die bij de ingang staat, zegt: ‘Zo jongedame! Welkom aan boord! Waar ga jij naar toe?’

Poek zegt: ‘Ik heet geen jongedame. Ik heet Poek. Flappie en ik gaan naar Cayenne. Met mama en papa. En wie bent u?’

De piloot zegt: ‘Ik ben de piloot. Ik moet het vliegtuig besturen.’ De piloot pakt Poek bij de hand. Hij zegt: ‘Kom, dan breng ik je naar je plaats.’

Tijdens het opstijgen herinnert Poek zich

[p. 6]

wat mama haar allemaal had verteld.

Want plotseling zegt ze heel luid: ‘Flappie, mondje opendoen en kauwen! Waar is je kauwgum? Heb je het ingeslikt? Foei, mag je niet doen,

[p. 7]

hoor!’

‘Waar is jouw kauwgum, Poek?’ vraagt mama.

‘Ingeslikt’, antwoordt Poek.

‘Wat een wijsneus’, zegt een meneer. Hij geeft Poek een zakje met snoep.

‘Dank u wel, meneer’, zegt Poek. Ze kijkt naar de meneer. Poek vraagt: ‘Gaat u ook naar Cayenne met vakantie?’

‘Nee’, zegt de meneer. ‘Ik woon en werk in Cayenne. Ik ben namelijk een dokter. Een dierendokter. Jouw konijn is een heel mooi beest. Hoe heet hij?’

‘Hij heet Flappie’, antwoordt Poek. ‘En ik heet Poek.’

Als ze op het vliegveld aankomen in Frans-Guyana, pakt papa de paspoorten en loopt naar een politie-agent. Deze stempelt de drie paspoorten af en geeft ze aan papa. Daarna kijkt hij naar Flappie. Heel streng vraagt hij: ‘Waar is zijn paspoort?’ Papa en mama lachen even.

‘Hij heeft geen paspoort’, zegt Poek.

‘Wel, dan moet hij hier achterblijven’, zegt de man en hij probeert Flappie van Poek af te pakken. Mama en papa, die eerst dachten

[p. 8]

dat de man een grapje maakte, begrijpen er nu niets van. Papa pakt Poek, die Flappie niet wil loslaten, vast en trekt haar naar zich toe.

‘Sinds wanneer moeten konijntjes ook een paspoort hebben?’ vraagt papa.

‘We hebben hier een nieuwe wet. Flappie móet een bewijs van de dokter hebben dat hij helemaal gezond is. Anders mag hij het land niet binnen.’

‘O’, roept papa uit. ‘U bedoelt een gezondheidsverklaring. Die hebben wij niet gebracht.’ Poek begint te huilen.

Mama vraagt de politie-agent of hij het niet door de vingers wil zien. ‘Wij wisten er niets van’, zegt ze.

‘Nee’, schudt de politie-agent zijn hoofd.

‘Jullie moeten eerst bij de burgemeester van Cayenne boete betalen. En een dierenarts moet Flappie onderzoeken.’

‘Wachten jullie even’, zegt papa en hij loopt weg. Even later komt hij terug met de meneer uit het vliegtuig. Poek ziet de meneer met papa aankomen. Ze zegt: ‘Mama, kijk! De dierendokter!’ Mama aait Poek over het hoofd. Ze zegt: ‘Zie je, Poekeloek. Alles komt

[p. 9]

toch goed.’

De dokter onderzoekt Flappie. Hij geeft Flappie een spuitje en zegt: ‘Flappie is helemaal gezond. Toch heb ik hem een spuitje gegeven zodat hij hier in Cayenne geen ziekte oploopt. En hij zal, als hij toch ziek was, geen ander konijn kunnen besmetten.’ Hij geeft papa een gezondheidsverklaring. Maar... Flappie mag toch niet mee. ‘De boete moet eerst betaald worden’, zegt de politie-agent. ‘In de tussentijd wordt Flappie hier in een kamer bij de douane gezet.’

‘Komen jullie gauw mee’, zegt papa.

‘Nee, ik kom niet’, huilt Poek. ‘Gaan jullie maar! Ik blijf bij mijn Flappie!’

Mama zegt: ‘Poekie, je kan hier niet blijven. We komen zo gauw mogelijk terug. Kom maar vlug mee.’

Langzaam loopt Poek mee. Ze kijkt telkens om naar de man die Flappie op de arm heeft. De hele weg door snikt Poek. Wat heeft ze een verdriet! ‘Mama’, snikt ze, ‘krijg ik mijn Flappie terug?’

‘Natuurlijk krijg je Flappie terug, Poekeloek. Huil maar niet’, troost moeder haar. Papa zegt de chauffeur om sneller te rijden, anders

[p. 10]

zullen ze te laat bij de burgemeester aankomen.

De taxi stopt voor het kantoor van de burgemeester, maar... het kantoor is al dicht. Ze moeten morgenochtend terugkomen.

[p. 11]

Papa zoekt een hotel op. Ze krijgen een grote kamer. In die kamer is er ook een televisie. Maar Poek wil die avond niet naar de televisie kijken. Mama en papa ook niet. Niemand heeft zin om iets te doen. Ze gaan allen vroeg naar bed.

Poek slaapt die nacht erg onrustig. Ze heeft een angstige droom. ‘Nee! Nee!’ gilt ze. ‘Geef me mijn Flappie terug!’ Mama maakt haar wakker en huilend valt Poek later in mama's armen in slaap.

De volgende dag is iedereen vroeg op. ‘Opschieten’, zegt papa, ‘we moeten eerst Flappie halen en daarna moet ik wat zaken doen. Dan pas kunnen we genieten van onze vakantie. Komen jullie gauw mee naar de burgemeester.’

Bij de burgemeester worden ze heel snel geholpen en krijgt papa een bewijs dat hij de boete heeft betaald. Ook wordt op de gezondheidsverklaring een foto van Flappie geplakt. Gelukkig had mama een foto van Flappie in haar tas.

Ze rijden naar het vliegveld en gaan bij een douane-beambte. Papa geeft het bewijsje af. De man krabt achter zijn oor en kijkt

[p. 12]

nog een keer naar Flappies foto. Hij zegt: ‘Maar Flappie is niet meer hier. Zijn jullie hem gisteren niet komen halen?’

‘Het was al te laat. Het kantoor van de burgemeester was reeds gesloten. Daarom zijn we er nu pas’, zegt mama. De man gaat de kamer binnen en komt na een tijdje terug. Maar zonder Flappie!

‘Flappie is er niet’, zegt hij.

Arme Poek! Haar ogen vullen zich met tranen en ze begint te snikken. Een andere douane-beambte komt erbij staan. Hij kijkt naar Flappies foto. ‘Dit beestje heb ik gisteravond heel laat aan een meisje gegeven. Ze had een bewijsje met een foto van een konijn dat sprekend op Flappie lijkt.’ De man gaat de kamer binnen en komt terug met een ander konijntje en geeft het aan Poek. Poek schudt haar hoofdje heftig. ‘Nee’, zegt ze, ‘dit is Flappie niet. Mijn Flappie is mooier.’

‘Jullie hebben niet goed opgelet en je werk niet goed gedaan. Zorgen jullie dat wij Flappie morgen terugkrijgen’, zegt papa boos.

Papa, mama en Poek gaan terug naar de stad. Poek is erg stil en zegt niet veel. ‘Poek, lust je een ijsje of wil je een portie

[p. 13]

patat?’ vraagt mama.

‘Nee’, schudt Poek haar hoofd en ze kijkt heel bedroefd naar de zak met Flappies kool en wortelen. Zorgvuldig vouwt ze het baby-

[p. 14]

dekentje op. Daarna pakt ze een kool en een wortel.

‘Kom’, zegt papa, ‘je moet wat eten. Dat meisje zal zeker goed voor Flappie zorgen.’

[p. 15]

Als ze die avond naar de televisie zitten te kijken, zien ze plotseling een foto van Flappie op het scherm en de foto van het ander konijntje. De omroepster vertelt dat deze dieren verwisseld zijn. Dat ene meisje moet Flappie terugbrengen, want een ander meisje heeft veel verdriet en wil Flappie terug. Het berichtje wordt in het Frans en in het Nederlands gelezen. Poek hoort het ook. Ze lacht: ‘Mama! Papa! Kijk Flappie op de televisie. Wat is hij mooi, hè mam?’

‘Zie je, Poek. Je krijgt Flappie zeker terug’, zegt mama. Poek wordt wat kalmer en kan die avond beter slapen.

Als Poek, mama en papa de volgende ochtend naar het vliegveld gaan, zien ze de twee douane-beambten staan. De ene heeft Flappie op de arm. Het andere meisje loopt net weg met haar konijn.

‘Flappie!’ juicht Poek en ze rent op de mannen af. De mannen lachen en geven haar haar konijntje. Poek knelt Flappie in haar armen en vraagt: ‘Waar was je? Ik heb je zo gemist. Hebben ze goed voor je gezorgd?’ Voor papa en mama, die blij toekijken, is het alsof Flappie ‘ja’ knikt. Vrolijk rijden ze terug

[p. 16]

naar de stad. Nu pas kunnen ze genieten van hun vakantie!